Podnoszony argument równego traktowania wszystkich wyborów, czyli rozumowanie, że skoro do głosowania korespondencyjnego mają prawo pewne grupy wyborców, to powinni go otrzymać wszyscy, nie znajduje przekonywującego uzasadnienia. Konstytucyjna zasada równości wobec prawa polega na tym, że wszystkie podmioty prawa charakteryzujący się daną cechą istotną w równym stopniu, czyli znajdujący się w tej samej sytuacji prawnej, mają być traktowane równo, według jednej miary, bez zróżnicowania. W rozważanej sytuacji pewne grupy wyborców nie mogą brać udziału ze względów, które im to uniemożliwiających, a inni mogą bez trudu udać się do lokalu wyborczego i zagłosować osobiście. To zróżnicowanie sytuacji prawnej obu grup pozwala na odmienne wobec nich regulacje prawne, zwłaszcza, że przemawiają za tym racjonalne przesłanki oraz waga interesu, któremu ma służyć zróżnicowanie sytuacji adresatów normy prawnej.

Istnieją poważne wątpliwości, czy głosowanie korespondencyjne dostępne dla wszystkich obywateli rzeczywiście zapewni aktywizację elektoratu i podwyższy frekwencję wyborczą. Doświadczenia w Polsce nie są budujące, bowiem mimo sukcesywnego wprowadzania różnych technologii wyborczych (głosowanie na zaświadczenie, przez pełnomocnika, korespondencyjne), nie wpłynęło to na zauważalne podniesienie frekwencji wyborczej (w wyborach parlamentarnych w 2011 roku frekwencja nadal była niska (48,92%). Wydaje się, że przyczyną faktycznej absencji wyborczej ogółu obywateli może być zniechęcenie rzeczywistością polityczną, brak alternatywy wyborczej lub zainteresowania w uczestniczeniu w życiu publicznym. Jest to absencja dobrowolna: wyborcy nie głosują, bo nie chcą. Zwalczanie tego zjawiska wymaga całkowicie odmiennych instrumentów społeczno-politycznych.