Konkludując, z przykrością trzeba stwierdzić, iż nie jest możliwe wypracowanie idealnego modelu procedowania w składach ławniczych. Z drugiej jednakże strony nie powinniśmy ustawać w wysiłkach, by potencjał ławnika jak najlepiej wykorzystać.

Z punktu widzenia sprawnego, profesjonalnego i społecznie akceptowanego sprawowania wymiaru sprawiedliwości, rezygnacja z udziału sędziego społecznego w orzekaniu nie będzie rozwiązaniem słusznym. Po pierwsze, eliminacja ławników z porządku prawnego byłaby równoznaczną z pozbawieniem sędziego zawodowego fachowego partnera w rozważaniach nad rozstrzygnięciem – i to w sytuacji powszechnego, postępującego zjawiska profesjonalizacji oraz nadregulacji wielu obszarów ludzkiej działalności. Po wtóre, nie do przeceniania jest rola ławnika w budowaniu poczucia sprawiedliwości wśród obywateli. Nie zapominajmy o tym, że przedstawiciele lokalnych grup społecznych i zawodowych zbliżają sądy do społeczeństwa oraz zwiększają zaufanie do działalności szeroko pojętych instytucji państwowych. Współdecydując o treści orzeczenia, ławnik nie tylko może „ułatwić” procedowanie sędziemu, ale i społecznie uwiarygodnić prawidłowość oraz słuszność wydanego rozstrzygnięcia.

*Autorka jest jest sędzią Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli, orzeka w sprawach z zakresu prawa pracy.
Na wokandzie