W październiku 2015, rzutem na taśmę rząd PO wznowił program mieszkań na wynajem o umiarkowanych czynszach w oparciu o preferencyjne kredyty udzielane przez BGK. Zakłada on uruchomienie w okresie 10 lat kredytów preferencyjnych na kwotę 450 mln zł. rocznie na budowę ok. 30 tys. mieszkań na wynajem. To niewątpliwe dobra nowina. Tyle tylko, że adekwatny do potrzeb program wymaga zwiększenia udziału całego sektora mieszkań na wynajem do poziomu 30-35% ogółu zasobów mieszkaniowych, a więc 30 tys. mieszkań rocznie a nie w okresie 10 lat. Aby temu sprostać konieczna byłaby budowa, co roku ok. 25-30% mieszkań na wynajem (w ogólnej wielkości mieszkań oddawanych do użytku), z tego ok. 50% z nich w sektorze mieszkań o czynszu regulowanym i 50% w sektorze prywatnym. W najlepszych dla siebie latach (2000 -2003), oddane do użytku mieszkania społecznego budownictwa na wynajem, stanowiły niewiele ponad 10% ogółu nowo wybudowanych mieszkań (11,64% w 2000 r.; 10,88% w 2001 r.; 10,40% w 2002 r. W 2007 r. a więc już po uruchomieniu programu RnS – tylko 3,77%, a w 2011 r. – 0,83%.).

Istotną barierą zwiększenia wielkości corocznie budowanych mieszkań jest niska elastyczność ich podaży, związana z brakiem miejscowych planów przestrzennego zagospodarowania i nadmiernymi, ahistorycznymi już regulacjami prawa budowlanego.. Skuteczny program sanacji sytuacji mieszkaniowej w Polsce a także efektywne wykorzystanie go do stymulacji wzrostu gospodarczego wymaga, zatem pilnej reformy dostępu do terenów budowlanych i uproszczenia przepisów regulujących przebieg procesu inwestycyjnego. Działanie to powinno być realizowane wyprzedzająco w stosunku do uruchomienia programu wspierającego dochodzenie do własności mieszkania – w przeciwnym przypadku powtórzy się wspomniana wyżej sytuacja: rzeczywistym beneficjentem wsparcia ze środków publicznych będą przede wszystkim banki i deweloperzy.

Wsparcie publiczne dla programu mieszkań na wynajem o umiarkowanych czynszach może być uruchamiane niezwłocznie, z chwilą opracowania takiego programu – w tym przypadku wykorzystywane mogą być w pierwszy rzędzie zasoby gruntów znajdujące się w gestii samorządów terytorialnych.

Zmiana priorytetów polityki mieszkaniowej nie musi automatycznie przekładać się na wzrost wydatków publicznych. Formułując rozwiązania instytucjonalno-prawne nowej polityki mieszkaniowej należy nie tyle podnosić wydatki publiczne, ale przede wszystkim zmienić ich strukturę a także, w miarę możliwości, wykorzystać te instrumenty i instytucje, które już skutecznie funkcjonują. Co więcej, upowszechnienie nowego instrumentu, jakim jest partnerstwo publiczno – prywatne (PPP) pozwoli na stymulację wzrostu podaży mieszkaniowej bez konieczności przeznaczania na ten cel dodatkowych środków budżetów