Chaosu decyzyjnego, brak zintegrowanego i holistycznego podejścia do polityki publicznej.

Większość decyzji i zadań publicznych nie wynika ze starannie nakreślonego planu politycznego, a jest realizowana ad hoc, często podporządkowując istotne społecznie kwestie partykularnym interesom pewnych grup społecznych vide decyzja o procedowaniu ustawy bezterminowo przedłużającej uprawnienia górników do wcześniejszych emerytur latem 2005 roku z powodu burzliwych protestów na ulicach Warszawy.

Wydaje się, że tak nakreślone ramy instytucji evidence-based policy mogłyby przyczynić do podniesienia się jakości i efektywności samych polityk. Co równie istotne – umożliwiłyby podejmowanie decyzji politycznych o charakterze strategicznym (długoterminowym) w oderwaniu od publicystycznych i sondażowych argumentów obecnych w dyskursie publicznym ze względu na niewystarczający poziom wiedzy ekonomicznej wśród społeczeństwa. Dyskusja na temat podniesienia wieku emerytalnego, czy zmian w systemach branżowych tylko to uwypukla, ponieważ nie pojawiają się w niej merytoryczne argumenty o charakterze skutków ekonomicznych i społecznych.

Evidence-based policy oddziaływałoby także na sektor prywatny, dzięki upowszechnieniu się rozwiązań zarządzania wiedzą i budowania większej efektywności finansowej. Sukces ekonomiczny przedsiębiorstw prywatnych dzięki korzystaniu z systemowego rozwiązania i doświadczenia w administracji jest naturalną konsekwencją implementacji tego rozwiązania. Państwo może stać się trendsetterem i oby nim w najbliższej przyszłości zostało.

Autor jest studentem pierwszego roku Humanistycznych Studiów Doktoranckich na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Praca wygrała w konkursie Obserwatora Finansowego: „Gdyby to zależało ode mnie, to…”.

Obserwator Finansowy