„Wolność uzewnętrzniania religii może być ograniczona jedynie w  drodze ustawy i  tylko wtedy, gdy jest to konieczne do ochrony bezpieczeństwa państwa, porządku publicznego, zdrowia, moralności lub wolności i  praw innych osób”.

Przytoczony przepis, w porównaniu z ogólną klauzulą limitacyjną zawartą  w art. 31 ust. 3 Konstytucji, nieprzypadkowo pomija wśród materialnych przesłanek ustanawiania ograniczeń ochronę środowiska.
Oznacza to, że w razie dążenia ustawodawcy polskiego do zapewnienia wyższego standardu ochrony zwierząt niż w prawie europejskim, nie dałoby się uzasadnić zakazu uboju rytualnego samą potrzebą zapewnienia dobrostanu zwierząt. Powyższy wniosek dotyczy jednak tylko tych działań, które wiążą się z realizacją wolności sumienia i  wyznania, a więc dokonywania uboju rytualnego jako funkcji religijnej związku wyznaniowego. Nie mieści się w  tym pojęciu praktykowanie uboju rytualnego w celach komercyjnych (na eksport). Jest to działalność gospodarcza, nie zaś kultowa, i jako taka może podlegać ograniczeniom ze względu na ważny interes publiczny (art.  22 Konstytucji), a  więc m.in. ze względu na ochronę środowiska. Zważywszy na współczesną strukturę wyznaniową Polski i skalę przemysłu opartego na uboju rytualnym, istnieją poważne obawy, że od dłuższego czasu ekonomiczne motywy jego utrzymania znacząco przeważają nad religijnymi. Warto też zwrócić uwagę w tym kontekście na stanowisko Parlamentu Europejskiego, który wyraził niedawno zaniepokojenie znacznym nadużywaniem w niektórych państwach członkowskich odstępstwa w zakresie uboju bez ogłuszania, uznając tę sytuację za niekorzystną dla dobrostanu zwierząt, rolników i konsumentów.

O ile więc konieczność respektowania przez państwo wolności religijnej przemawiałaby za utrzymaniem dopuszczalności uboju rytualnego na potrzeby własne wspólnoty wyznaniowej (co w praktyce, jak można sądzić, byłoby zjawiskiem o bardzo niewielkiej skali), o tyle wiążący polskie władze publiczne nakaz ochrony środowiska (art. 5, art. 74 ust. 2 Konstytucji), nie wspominając o względach natury etycznej, uzasadniałby wprowadzenie ustawowego zakazu takiego uboju w zakresie nieusprawiedliwionym potrzebami związku wyznaniowego. Wymagałoby to, oczywiście, poinformowania Komisji Europejskiej o przyjęciu regulacji zapewniającej wyższy poziom ochrony zwierząt, a  także rozwiązania wspomnianego problemu systemowego związanego z jawnością  aktu notyfikacji – pisze dr Wojciech Brzozowski w majowym wydaniu miesięcznika "Państwo i Prawo".
Lex.pl