Uwzględnić ponadto należy regulacje międzynarodowe odnoszące się do mediów publicznych. W komentarzu do ustawy o radiofonii i telewizji wskazuje się co prawda, że „ Regulacja publicznej radiofonii i telewizji jest przede wszystkim domeną krajową. ” Jednak „ Kwestie kompetencyjne w tym obszarze w UE przesądza protokół Nr 29 w sprawie systemu publicznego nadawania w państwach członkowskich załączony do Traktatu z Lizbony, pierwotnie wprowadzony przez Traktat z Amsterdamu z 2.10.1997 r. i dlatego zwany protokołem amsterdamskim, a stanowiący zgodnie z art. 51 TUE integralną część Traktatów. Protokół amsterdamski uznaje, że „system publicznego nadawania w Państwach Członkowskich jest bezpośrednio związany z potrzebami demokratycznymi, społecznymi i kulturowymi każdego społeczeństwa oraz z koniecznością zachowania pluralizmu w mediach ”. [...] Z uwagi na specyfikę mediów publicznych KE wydała komunikat z 27.10.2009 r. w sprawie stosowania zasad pomocy państwa wobec radiofonii i telewizji publicznej (Dz.Urz. UE C 257, s. 1), zwany „komunikatem nadawczym” (KNKE), który zastąpił dotyczący tej materii komunikat z 15.11.2001 r. (Dz.Urz. WE C 320, s. 4), zwany dalej „komunikatem nadawczym z 2001 r. ” (KNKE 2001). W komunikacie (pkt 8 i 9) Komisja stwierdza: „Radiofonia i telewizja publiczna, chociaż ma wyraźne znaczenie ekonomiczne, nie jest porównywalna do usług publicznych w żadnym innym dziale gospodarki. Nie ma żadnej innej usługi, która jednocześnie miałaby dostęp do tak ogromnej części społeczeństwa, przekazywałaby mu tak wiele informacji i treści, i poprzez to kształtowałaby opinię jednostek oraz opinię publiczną. Ponadto radiofonia i telewizja są powszechnie postrzegane jako wiarygodne źródło informacji oraz stanowią dla niemałej części społeczeństwa główne Źródło informacji. Tak więc ich działalność wzbogaca debatę publiczną i może ostatecznie umożliwić wszystkim obywatelom uczestniczenie w pewnym stopniu w życiu publicznym. W tym kontekście kluczowe znaczenie ma zapewnienie niezależności radiofonii i telewizji zgodnie z podstawową zasadą wolności wyrażania opinii przewidzianą w artykule 11 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz w artykule 10 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka, która jest podstawową zasadą prawa gwarantowaną w orzecznictwie sądów europejskich”. [...] Przypominając o zaleceniach i deklaracjach RE przyjętych przez wszystkie państwa UE (por. niżej - Nb 2), PE wzywa do przestrzegania tych „europejskich standardów”, w tym do „zapewnienia mediom publicznym odpowiedniego, proporcjonalnego i stałego finansowania, tak aby umożliwić im wypełnianie ich misji, zagwarantować ich niezależność polityczną i ekonomiczną i przyczyniać się do rozwoju otwartego dla wszystkich i opartego na wiedzy społeczeństwa informacyjnego ” (pkt 17 i 18). [...] Powołane rezolucje Rady i PE nie mają charakteru normatywnego; rezolucja Rady brana jest jednak pod uwagę przy stosowaniu prawa UE, w szczególności w zakresie pomocy państwa (por. np. pkt 12 KNKE; wyrok SP1 z 22.10.2008 r., T-309/04, T-317/04, T-329/04 i T-336/04, TV2 Denmark, Legalis, pkt 105-106).” Odnosząc się do kwestii mediów publicznych w kontekście EKPC i standardów Rady Europy stwierdzono - „Wspomniane znaczenie mediów publicznych dla wolności wypowiedzi oraz pluralizmu mediów, w kontekście gwarancyjnej roli państwa w tym zakresie, znajduje wyraz w orzecznictwie ETPC na gruncie art. 10 EKPCoraz licznych instrumentach Rady Europy. Trybunał uważa zagwarantowaną w tym przepisie wolność wypowiedzi za jeden z niezbędnych fundamentów społeczeństwa demokratycznego i warunek rozwoju każdej jednostki (wyrok ETPC z 7.12.1976 r., skarga Nr 5493/72 Handyside v. Wielka Brytania, Legalis, pkt 49). Podkreśla rolę prasy i mediów w przekazywaniu informacji oraz prawo publiczności do ich otrzymywania (wyrok ETPC z 26.4.1979 r., skarga Nr 6538/74The Sunday Times v. Wielka Brytania, Legalis, pkt 65), przypisuje prasie rolę publicznego stróża (public watchdog) demokracji i odnosi zasady wolności wypowiedzi także do przekazów audiowizualnych (wyrok