Jedna wielka nowelizacja karna jeszcze nie weszła w życie, a już czeka nas następna – ograniczenie stosowania kar izolacyjnych.

Obok Rosji i Białorusi mamy w Europie największy współczynnik osadzonych, w statystykach natomiast rejestrujemy sukcesywny spadek przestępstw. Z drugiej strony na odbycie kary pozbawienia wolności skazani czekają w Polsce rok, dwa, bo w zakładach karnych nie ma miejsc. Albo dostają kary w zawieszeniu, w efekcie kara przestaje być karą i rośnie poczucie społeczne, że przestępcy nie odpowiadają za swoje czyny.
Jest taki mechanizm, że jeśli jakieś zjawisko przestępcze się nasila, to ustawodawca z tym zjawiskiem walczy poprzez podnoszenie zagrożenia karami izolacyjnymi. Sądy są w tym wszystkim na tyle rozsądne, że wolą orzekać kary pozbawienia wolności w zawieszeniu, bo wbrew politykom mając świadomość, że kary izolacyjne są często o tyle mało skuteczne, że nie przynoszą zamierzonego efektu wychowawczego czy zapobiegawczego. Dlatego, przy przestępstwach mniejszego kalibru, lepiej jest orzekać ograniczenie wolności bądź w części pozbawienie wolności, a w części – obowiązek wykonania pracy na cel społeczny, potrącenie z wynagrodzenia czy dozór w Systemie Dozoru Elektronicznego.

Ale te kary są dziś w kodeksie.

Trzeba tak zmodyfikować kodeks, by kary pozbawienia wolności mogły być orzekane wyłącznie w stosunku do sprawców najgroźniejszych przestępstw.

To z jednej strony sędziowie nie chcą więzić sprawców, a z drugiej – orzekają kary pozbawienia wolności w zawieszeniu?

Przy orzeczeniu kary ograniczenia wolności powstaje problem jej wykonania, który obciąża bezpośrednio sąd. Trzeba wtedy np. uruchomić kuratora albo zadbać o egzekucję potrąceń z wynagrodzenia. Dlatego w wielu przypadkach najprościej jest dać karę pozbawienia wolności w zawieszeniu. Problemu z wykonaniem wtedy nie ma, tyle że dla sprawcy taka kara to żadna kara. Dlatego trzeba zmienić tego typu myślenie i uruchomić choćby korpus kuratorów sądowych.