Żadnego znaczenia w zakresie stosowania instytucji z art. 37 k.p.k. nie mogą mieć natomiast okoliczności związane z tzw. ekonomiką procesową, czy też koniecznością dojazdu na terminy rozprawy głównej prokuratora zamieszkałego poza okręgiem sądu właściwego. Bez znaczenia pozostaje również w tym zakresie zadeklarowane przez oskarżonego M. P. poparcie dla inicjatywy sądu. W tym kontekście przypomnieć należy, że nawet podważanie autorytetu sądu przez stronę postępowania, czy pomawianie jego sędziów, a nawet uwłaczanie ich godności (chociaż sytuacja taka w tym wypadku ze strony oskarżonego nie miała miejsca), nie może jeszcze skutkować zmiany właściwości miejscowej, bo mogłoby to prowadzić do sytuacji, w której strona postępowania (w tym oskarżony), przez najróżniejsze insynuacje, uzyskiwałby zmianę tej właściwości niemającą nic wspólnego z dobrem wymiaru sprawiedliwości (zob. T. Grzegorczyk: Kodek postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2014, tom I, s. 210-211 i powołane tam judykaty).

Kierując się powołanymi wyżej względami, postanowiono jak w części dyspozytywnej postanowienia.