Taki niepełnowartościowy przekaz w ostateczności okazuje się przecież nieistotny z punktu widzenia odbioru społecznego i kształtowania autorytetu sądu, jeżeli autorytet ten nie jest wystawiony na szwank w związku z realnie zaistniałymi faktami. (...) Pomijając inne względy, prowadzić by to wszak mogło także do wniosku, że media mogą stanowić narzędzie instrumentalizowania działalności sądów, co byłoby oczywiście nie do przyjęcia. Trzeba więc stwierdzić, że publiczna kontrola wymiaru sprawiedliwości, w obecnej dobie powszechna, jest oczywiście pożądana a od mediów należy oczekiwać rzetelnego i odpowiedzialnego informowania opinii publicznej o faktach wiążących się z procesem i jego tłem. Taka relacja, podobnie jak ułatwianie przez sąd rozumienia zdarzeń procesowych (czy żądanie korygowania informacji nieprawdziwych), może tylko przynieść korzystny społecznie skutek”.

Pomimo uznania wniosku Sądu Okręgowego w Gdańsku za niezasadny, sam fakt wystąpienia z inicjatywą przewidzianą w art. 37 k.p.k. zasługuje na zrozumienie. Fakty zawarte w publikacjach, w tym internetowych, mogą bowiem uzasadniać poczucie dyskomfortu sędziów w związku ze sprawowaniem obowiązków służbowych. Owo zrozumienie dla stanowiska sądu wyrażonego w uzasadnieniu postanowienia z dnia 23 lipca 2015 r. nie oznacza jednak trafności zawartej w nim argumentacji. Większość okoliczności stanowiących uzasadnienie wystąpienia ma w gruncie rzeczy charakter pozaprocesowy. Dotyczy to także – poza samym faktem przekazania śledztwa do Prokuratury Okręgowej w Łodzi – informacji  wynikających  z  wypowiedzi  kierownictwa  prokuratury.  Za
niedopuszczalną uznać należy sytuację, w której informacje o charakterze medialnym prowadziłyby do naruszenia gwarancyjnych przepisów o właściwości miejscowej sądu i w istocie powodowały paraliż działalności orzeczniczej pionu karnego całego sądu. Przecież zważywszy na podkreślaną w postanowieniu atmosferę podejrzliwości wobec wszystkich sędziów tego sądu, rozważane konsekwencje dla właściwości miejscowej mogłyby mieć zastosowanie wobec wszystkich spraw karnych zawisłych przed Sądem Okręgowym w Gdańsku prowadząc w konsekwencji do całkowitego paraliżu jego działalności (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia25 stycznia 2007 r., IV KO 90/06, R-OSNKW 2007, poz. 294).