Ponadto Trybunał stwierdził, że z uwagi na rosnący rynek papierosów elektronicznych i pojemników zapasowych, przepisy krajowe określające wymogi, które wyroby te muszą spełniać, mogą - w braku harmonizacji na szczeblu Unii - stanowić, ze względu na swój charakter, przeszkody w swobodnym przepływie towarów. Trybunał wskazał również, że zezwalając państwom członkowskim na wprowadzenie zakazu transgranicznej sprzedaży na odległość papierosów elektronicznych oraz pojemników zapasowych, a także nakładając określone wspólne zasady na państwa członkowskie, które nie zakazują takiej sprzedaży, dyrektywa umożliwia państwom członkowskim zapobieżenie obejściu zasad zgodności.

Trybunał podkreślił, że stwierdzone i potencjalne zagrożenia związane ze stosowaniem papierosów elektronicznych wymagają od prawodawcy Unii podjęcia działań zgodnych z wymogami wynikającymi z zasady ostrożności. W tym względzie objęcie papierosów elektronicznych obowiązkiem zgłaszania nie jest oczywiście niewłaściwe lub oczywiście wykraczające poza to, co konieczne do osiągnięcia celu zamierzonego przez prawodawcę Unii. Ponadto Trybunał oddalił argument, wedle którego obowiązek producentów oraz importerów papierosów elektronicznych i pojemników zapasowych do przedkładania właściwym organom państw członkowskich co roku określonych danych pozwalających tym organom na monitorowanie rozwoju rynku miałby naruszać zasady proporcjonalności i pewności prawa. Podobnie, ustalając maksymalną zawartość nikotyny w płynie papierosów elektronicznych na poziomie 20 mg/ml, prawodawca Unii nie działał w sposób arbitralny i nie przekroczył w sposób oczywisty granic tego, co odpowiednie i konieczne do osiągnięcia celu dyrektywy.

Trybunał stwierdził również, że nie jest nieproporcjonalny wymóg, aby opakowania jednostkowe papierosów elektronicznych i pojemników zapasowych zawierały oddzielne ulotki. Wskazał on także, że zasadniczo nie jest również nieproporcjonalny zakaz przekazów handlowych i sponsorowania papierosów elektronicznych i ich pojemników zapasowych. Ponadto, nałożony na podmioty gospodarcze zakaz promocji ich produktów nie narusza istoty wolności prowadzenia działalności gospodarczej i prawa własności uznanych w Karcie praw podstawowych Unii.
Trybunał stwierdził wreszcie, że szczególny system mający zastosowanie do papierosów elektronicznych nie narusza zasady pomocniczości.

UWAGA: Celem skargi o stwierdzenie nieważności jest doprowadzenie do uznania za nieważne aktów instytucji Unii, które są sprzeczne z prawem Unii. Państwa członkowskie, instytucje wspólnotowe oraz jednostki mogą, pod pewnymi warunkami, wnieść skargę o stwierdzenie nieważności do Trybunału Sprawiedliwości lub Sądu. Jeżeli skarga jest zasadna, stwierdza się nieważność aktu. Instytucja, której to dotyczy, powinna zaradzić ewentualnej próżni prawnej spowodowanej nieważnością tego aktu.