Co pokazuje, jak wielka była chęć tych młodych do wzięcia udziału w Powstaniu.

To było oczywiste, nie do dyskusji! Poradzono nam pójść w miasto i mówić, że jesteśmy harcerkami. I że będziemy robić wszystko, co nam każą. W końcu na ulicy Sienkiewicza, która łączyła się z placem Napoleona, była duża restauracja. Tam starsza pani, inteligentka, powiedziała, jest żołnierska kuchnia. I że roboty nie brakuje.

Pracowałyśmy jakieś dwa tygodnie. Później spotkałyśmy inną harcerkę, od której dowiedzieliśmy się o Wojskowej Służbie Społecznej. Jej zadaniem było niesienie ulgi ludności cywilnej. Przykładowo, było bardzo dużo mleka w proszku, więc gotowałyśmy kotły tego mleka i roznosiłyśmy po piwnicach dla niemowląt. Również odzież i prasę.

Jakie były pani dalsze perypetie?

Kwatery mieliśmy całkiem dobre przy ulicy Zgoda 15, ale z czasem, gdy zrobiło się głodno, nikt nie chciał nas karmić. Wtedy jakieś oparcie WSS znalazła na Ordynackiej, ale wkrótce problem powrócił. Trzeba było się rozproszyć. Na Powiślu u „Krybara”, czyli kpt. Cypriana Odorkiewicza, służyła moja siostra, sanitariuszka. Dowódcą punktu sanitarnego był młody lekarz. Na mój widok, rzekł: „no ale co ja z tobą tu zrobię?”. Zawodowa pielęgniarka z tego patrolu słysząc to oznajmiła, że się mną zajmie i po trochu poduczy.

Ale znów byłam tam krótko, bo Powiśle padło. Później służyłam u „Krybara” na Szpitalnej. Robiłam najróżniejsze rzeczy. Opatrunki, przyszywanie guzików, orzełków na nakryciach głowy i proporczyków. Również łączność z placówką na Chmielnej. Tam zastała nas wiadomość o upadku powstania. Dzień przed jego ogłoszeniem siostrzeniec „Krybara”, który był w tym oddziale, przyszedł i powiedział, że jutro ogłoszą kapitulację. I wyobraź sobie, że koledzy zrobili mu tzw. kocówkę. Bo siał złe nastroje.