Warta przywołania wydaje się również definicja pojęcia „dyscyplina partyjna” (czy też „dyscyplina klubowa”) zaprezentowana przez Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z dnia 24 listopada 2010 r. (sygn. akt Pp 1/08) . Trybunał stwierdził w tym orzeczeniu, że dyscyplina ta rozumiana jest „jako podejmowanie przez władze klubu ustaleń programowych i środków ich realizacji, w szczególności w postaci zalecenia odpowiedniego głosowania przez członków klubu (koła), zobowiązanych do ich przestrzegania, wraz z możliwością nałożenia sankcji klubowych za niepodporządkowanie się tym ustaleniom i zaleceniom”.

Mając na uwadze wymienione definicje „dyscypliny partyjnej”, należy podkreślić, że dyscyplina stanowi formę politycznego ujednolicania działalności parlamentarzystów należących do danego klubu czy koła poselskiego. Ujednolicanie to następuje w ramach realizacji wspólnej polityki, która powinna nawiązywać do programu wyborczego danego ugrupowania. Istnienie dyscypliny partyjnej (w szczególności dyscypliny w głosowaniu) jest — co istotne — konieczną przesłanką zdolności parlamentu do działania. Należy zarazem podkreślić, że dyscyplina odgrywa szczególnie znaczącą rolę w mechanizmach systemu parlamentarno-gabinetowego.

Mówiąc o dyscyplinie partyjnej, należy wspomnieć, iż parlamentarzystę można wiązać partyjną dyscypliną w rozmaitym stopniu i zakresie. Może ona bowiem obejmować wszystkie sfery aktywności danej osoby bądź też być ograniczona do jej działalności publicznej czy wyłącznie parlamentarnej. Warto przy tym zauważyć, iż dyscyplina może mieć charakter bardziej lub mniej konkretny i może dotyczyć nie tylko decyzji zapadających w parlamencie, ale także powstrzymywać posła bądź senatora przed podjęciem określonych form aktywności czy też obligować go do podjęcia określonych czynności. Summa summarum dyscyplina partyjna może w różnym natężeniu determinować zachowania parlamentarzysty. Każdorazowo natomiast jej punktem odniesienia jest dążenie do spełnienia celów danej formacji po litycznej.