Zauważmy przy tym, że żadnemu z 22 oskarżonych nie zarzucono personalnie ani wydania rozkazu popełnienia zbrodni katyńskiej, ani nie przypisano choćby wiedzy o takim rozkazie i jego wykonaniu. Z tego też powodu, przy odpowiednim sterowaniu przebiegiem rozprawy, Rosjanie chcieli doprowadzić do tego, by ani oskarżeni, ani ich obrońcy nie odnieśli się do tezy aktu oskarżenia o niemieckim sprawstwie masowych egzekucji w lesie katyńskim, zaś by w wyroku przypisano oskarżonym, niejako ryczałtowo, odpowiedzialność za popełnienie tej zbrodni. Przypuszczać można, że sowiecka taktyka zakładała uległość w tej sprawie prokuratorów i sędziów amerykańskich, brytyjskich i francuskich, przetestowaną już – jak wyżej wskazano – przed rozpoczęciem procesu.

Takiego założenia taktycznego nie udało się jednak zrealizować, ponieważ Trybunał na wniosek obrońcy Göringa, dopuścił przesłuchanie trzech świadków. Ich zeznania wskazywały jednoznacznie, że zbrodnia ta nie mogła zostać dokonana przez Niemców w 1941 r. i że została popełniona wcześniej, zanim zajęli oni teren, na którym znajdowały się masowe groby polskich jeńców wojennych. Zachowanie sowieckich oskarżycieli wprawiło przy tym alianckich sędziów w niemałe zakłopotanie i irytację, co widoczne jest w reakcji przewodniczącego Trybunału, Lawrenca, na ich buńczuczną deklarację przedstawienia w sprawie katyńskiej dalszych dowodów, świadków i ekspertów: Trybunał (…) nie ma zamiaru słuchać dalszych dowodów. Irytacja widoczna jest także w odmowie przewodniczącego udzielenia zgody obrońcy Wehrmachtu na zadawanie pytań świadkowi w sprawie zbrodni katyńskiej: Trybunał jest doskonale świadomy istoty zarzutu odnośnie Katynia (…) i dlatego nie zechce Pana słuchać, a Pan zechce uprzejmie usiąść. Znamienna jest też odpowiedź na pytanie obrońcy: Panie przewodniczący (…) czy mogę mieć pytanie do oskarżenia, kto ponosi odpowiedzialność za sprawę Katynia? Na co Lawrence: Nie mam zamiaru odpowiadać na pytania tego rodzaju.