Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku z 13 stycznia uznał, iż skazanie za pomówienie dziennikarza, który w lokalnej gazecie wypowiedział się na temat nieprawidłowości w polskim wymiarze sprawiedliwości, naruszyło prawo do dziennikarskiej wolności wypowiedzi.

Skarga została wniesiona przez byłego dziennikarza dolnośląskiego wydania Gazety Wyborczej, który w listopadzie 2000 r. opublikował artykuł zatytułowany "Fałszywe spojrzenie wrocławskiej Temidy", w podtytule "Złodzieje w wymiarze sprawiedliwości". Artykuł był jednym z wielu artykułów dotyczących zaginięcia trofeów łowieckich (wycenionych na 200 tys. zł) oraz innego majątku likwidowanych podmiotów gospodarczych z kancelarii byłego komornika w budynku sądu rejonowego we Wrocławiu. Skarżący opisał m.in. sposób, w jaki prokuratura prowadziła postępowanie karne przeciwko byłemu komornikowi w tej sprawie, zarzucając działalności wrocławskiego wymiaru sprawiedliwości liczne nieprawidłowości. Kością niezgody stał się podtytuł artykułu oraz inne sformułowania użyte przez skarżącego w opisie sprawy (autorytet i powaga sądu "sięgnęły bruku", a jeden z pokrzywdzonych twierdził, iż padł ofiarą "mafijnego układu prokuratorsko-sędziowskiego"). Skarżący został oskarżony o pomówienie pracowników wymiaru sprawiedliwości za pomocą środków masowego przekazu i na podstawie art. 212 §2 kodeksu karnego skazany na 1800 zł grzywny i 1000 zł nawiązki na cel społeczny. Przed Trybunałem skarżący zarzucił, iż taki stan rzeczy naruszył jego prawo do wolności wypowiedzi, chronione w art. 10 Konwencji o prawach człowieka.

Trybunał zgodził się z tym argumentem i stwierdził naruszenie art. 10 Konwencji. Trybunał przypomniał o znaczeniu wolnej prasy w demokratycznym społeczeństwie oraz o tym, iż zadaniem prasy jest informowanie społeczeństwa o ważnych sprawach publicznych, w tym o działaniu wymiaru sprawiedliwości. Dziennikarz ma w tej mierze prawo do posługiwania się krytyką, satyrą i przesadą i może - a nawet powinien - prezentować poglądy kontrowersyjne i budzące żywą reakcję swoich adwersarzy. Trybunał wytknął polskim sądom praktykę uznawania takich sformułowań jak "mafijny układ prokuratorsko-sędziowski" za stwierdzenia faktyczne i żądanie od oskarżonych - na podstawie art. 213 kodeksu karnego - dowiedzenia prawdziwości takiego zarzutu. Tymczasem, zgodnie z ustaloną linią orzeczniczą Trybunału, argumenty tego typu nacechowane są silnym zabarwieniem emocjonalnym i nie można ich postrzegać jako stwierdzenie faktu podlegające dowodzeniu, lecz raczej jako osąd ocenny i sformułowanie stylistyczne. Skarżący mógł się więc nim posłużyć nie tylko wówczas, gdy - jak wydały się argumentować polskie sądy - miał w ręku prawomocny wyrok skazujący wrocławskich sędziów i prokuratorów za udział w związku przestępczym, lecz również wówczas, gdy opisywane nieprawidłowości wymiaru sprawiedliwości mogły stać się przyczyną silnego wzburzenia autora artykułu lub innych osób zaangażowanych w sprawę.