W dzisiejszym wyroku Trybunał odpowiedział, że możliwość pozywania przez konsumenta przed sądami swego państwa członkowskiego przedsiębiorcy mającego siedzibę lub miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim nie jest uzależniona od spełnienia przesłanki w postaci zawarcia umowy na odległość.

O ile prawo europejskie wymagało aż do roku 2002, by konsument dokonał w państwie członkowskim swego miejsca zamieszkania czynności niezbędnych do zawarcia umowy, obecne przepisy wymogu takiego już nie stawiają. Dokonując tej zmiany unijny prawodawca zamierzał zapewnić wyższy poziom ochrony konsumentów.

Zastosowanie powyższej reguły uzależnione jest od spełnienia istotnej przesłanki w postaci skierowana działalności handlowej lub zawodowej do państwa, w którym zamieszkuje konsument.

W tym względzie zarówno nawiązanie kontaktu na odległość, jak i dokonanie rezerwacji towaru lub usługi na odległość, czy – tym bardziej – zawarcie umowy konsumenckiej na odległość, wskazują na powiązanie umowy z taką działalnością.

Dlatego, jeżeli: 1) przedsiębiorca mający siedzibę lub miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim prowadzi działalność handlową lub zawodową w państwie członkowskim, w którym zamieszkuje konsument lub kieruje swą działalność, za pomocą dowolnego środka, do tego państwa członkowskiego oraz 2) sporna umowa wchodzi w zakres takiej działalności, konsument może wytaczać powództwa przeciwko temu przedsiębiorcy przed sądami swojego własnego państwa członkowskiego, nawet jeżeli umowa nie została zawarta na odległość, gdyż została podpisana w państwie członkowskim przedsiębiorcy.

ETS