W wydanym dzisiaj wyroku Trybunał oddalił odwołanie w całości.

Komisja, przypominając, że zastosowanie kryterium inwestora prywatnego do zachowania władz publicznych jest właściwe tylko wówczas, gdy władze te znajdują się w położeniu porównywalnym do położenia, w jakim mogłyby znaleźć się podmioty prywatne, podniosła, iż inwestor prywatny w żadnym wypadku nie mógłby znaleźć się w sytuacji, która pozwoliłaby mu na udzielenie pomocy państwa na rzecz ING.

Trybunał oddalił ten argument i przypomniał, że kryterium inwestora prywatnego jest jednym z czynników, które Komisja jest zobowiązana uwzględnić w celu ustalenia istnienia pomocy. W konsekwencji, w sytuacji, gdy okazuje się, że kryterium inwestora prywatnego może mieć zastosowanie, na Komisji spoczywa obowiązek zwrócenia się do zainteresowanego państwa członkowskiego o dostarczenie jej wszelkich istotnych informacji, które umożliwią jej sprawdzenie tego, czy przesłanki możliwości zastosowania i stosowania tego kryterium są spełnione.

Trybunał wyjaśnił w tym kontekście, że rozstrzygająca jest w tym przypadku kwestia tego, czy zmiana warunków spłaty wkładu kapitałowego jest zgodna z kryterium ekonomicznej racjonalności, skutkiem czego inwestor prywatny także byłby w stanie przystać na taką zmianę, między innymi zwiększając prawdopodobieństwo uzyskania spłaty tego wkładu.

Komisja twierdziła również, że nawet przy założeniu, iż niesłusznie uznała ona zmienione warunki za pomoc państwa lub określiła kwotę pomocy w sposób przyjęty w spornej decyzji, Sąd nie był uprawniony do stwierdzenia nieważności w całości odnośnej części spornej decyzji. Uważała ona, że to stwierdzenie nieważności narusza zasadę proporcjonalności, ponieważ sporna decyzja nie wprowadzała rozróżnienia pomiędzy poszczególnymi składnikami tej pomocy i że kwalifikacja pomocy państwa związanej z wkładem kapitałowym i ze środkiem aktywów o obniżonej wartości nie została zakwestionowana przez Sąd.

Trybunał oddalił także ten argument. Sąd ustalił bowiem w tym zakresie, że na pomoc w kwocie 17 mld EUR, której dotyczyła sporna decyzja, składały się następujące elementy: 1) kwota pomocy wynikającej z wkładu kapitałowego (10 mld EUR), 2) kwota pomocy wynikającej ze zmiany warunków spłaty (około 2 mld EUR) i 3) kwota pomocy wynikającej ze środka związanego z aktywami o obniżonej wartości (5 mld EUR). Sąd słusznie zatem uznał, że dodatkowa pomoc, czyli ta odpowiadająca zmianie warunków spłaty, jest jednym z elementów składowych „pomocy na restrukturyzację”.