W tym kontekście Sąd uznał, że wynik procedury lub treść zaskarżonych decyzji mogłyby być zasadniczo odmienne, gdyby Komisja postępowała zgodnie z tymi przepisami proceduralnymi. Wyniki głosowań nad wcześniejszymi projektami w komitetach były bowiem bardzo niejednoznaczne, a w skonsolidowanej opinii EFSA z 2009 r., której towarzyszyły opinie odrębne, wyrażono więcej wątpliwości niż we wcześniejszych opiniach EFSA, wobec czego nie można było wykluczyć, że członkowie komitetów mogliby zmienić swe stanowiska i zdecydować o udzieleniu wnioskowanych zezwoleń lub o odmowie ich udzielenia. Co więcej, w przypadku przedstawienia niekorzystnej opinii lub w braku opinii komitetów Komisja była zobowiązana do przedstawienia proponowanych zezwoleń Radzie, która mogła zdecydować o ich przyjęciu lub odrzuceniu. Dopiero po zakończeniu tej procedury, w razie niepodjęcia decyzji przez Radę, Komisja mogła przyjąć decyzje.

W tym względzie Sąd stwierdził, że dodanie do projektów zaskarżonych decyzji motywów odnoszących   się   do   nowej   opinii   EFSA,   jako   podstawy   naukowej,   stanowi   istotną   zmianę   tych projektów w stosunku do ich wcześniejszych wersji. W konsekwencji decyzji tych nie można uznać za identyczne z wcześniejszymi projektami i propozycjami. Ponadto skonsolidowaną opinię z 2009 r., która różni się znacząco od wcześniejszych opinii EFSA, należy uznać za nową ocenę odnoszącą się do istoty zagadnienia, a nie jedynie czysto formalne potwierdzenie ocen ryzyka zawartych we wcześniejszych opiniach.

W tym stanie rzeczy, ze względu na okoliczność, że Komisja w zasadniczy sposób naruszyła obowiązki proceduralne, Sąd stwierdził nieważność zaskarżonych decyzji.

¹  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania
do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylająca dyrektywę Rady 90/220/EWG (Dz.U. L 106, s. 1,
wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 15, t. 6, s. 77).