Interesujący w kontekście rozważań nad ratio legis przedstawionych we wcześniejszej części niniejszej opinii wydaje się sposób ustalenia przez mołdawski Sąd Konstytucyjny rzeczywistego celu kontrolowanej ustawy. Choć bowiem formalnie ustawodawca deklarował, że zadaniem ustawy ma być „wzmocnienie niezależności Sądu Konstytucyjnego”, to z przebiegu debaty w parlamencie wynikało, że jego rzeczywistym celem jest zemsta na Sądzie za wyrok w sprawie V. Filata i chęć podporządkowania sobie sędziów Sądu Konstytucyjnego. Takie ratio legis było absolutnie niezgodne z europejskimi standardami.

Za niezgodne z Konstytucją Sąd Konstytucyjny uznał również odebranie mu uprawnień do kontroli konstytucyjności aktów indywidualnych, zawieszania mocy obowiązującej zaskarżonych przepisów oraz skrócenie terminów na rozpoznanie sprawy. W odniesieniu do dwóch pierwszych kwestii, Sąd podkreślił, że kompetencje te są mu niezbędne do ochrony rządów prawa oraz podstawowych praw i wolności, a także znajdują swoje umocowanie bezpośrednio w Konstytucji. Odnosząc się natomiast do skrócenia terminów na rozpoznanie sprawy, Sąd Konstytucyjny uznał, że taki zabieg narusza jego niezależność i może powodować, że sprawy będą musiały zostać rozpoznane pomimo niedokonania ich pełnej analizy, co utrudni Sądowi Konstytucyjnemu wypełnianie jego konstytucyjnych funkcji. Ponadto, skrócenie terminów na rozpoznanie sprawy nie było połączone ze zwiększeniem funduszy Sądu Konstytucyjnego, tak aby umożliwić mu wywiązywanie się obowiązku szybszego rozpoznawania spraw. W konsekwencji mogło więc dojść do jego paraliżu. Sąd zwrócił również uwagę, że nowe terminy zostały wprowadzone bez jakichkolwiek konsultacji z nim czy środowiskami eksperckimi. Ponadto, Sąd wskazał, że z zasady niezależności Sądu Konstytucyjnego wynika, że różnego rodzaju terminy na rozpoznanie sprawy powinno być ustalane w wewnętrznych regulaminach uchwalanych przez niego samego.