Wymienione standardy znalazły się również we wskazówkach Komitetu Ministrów CM(2012)40 z 2012[6]. Potwierdzono, że procedura wyboru kandydatów powinna być regulowana prawnie i podana do publicznej wiadomości. Ogłoszenie o wyborze kandydatów powinno być upublicznione, a w przypadku możliwości zgłaszania kandydatów przez stronę trzecią wprowadzone powinny zostać gwarancje dotyczące równego traktowania wszystkich kandydatur. Uwagę poświęcono również kolegium dokonującemu wyboru kandydatów – członkowie powinni być ekspertami w różnych obszarach i dokonywać wyboru niezawiśle. Zgłoszone osoby powinny być wysłuchiwane przez kolegialne ciało, nie tylko na okoliczność znajomości języków obcych, ale również w zakresie pozostałych kryteriów dla kandydatów. Zgodnie ze wskazówkami powinno się unikać wyboru kandydatów, którzy ze względu na wiek nie będą mogli sprawować urzędu przez minimum połowę trwania kadencji[7]. Ostateczna lista kandydatów powinna być podana do publicznej wiadomości.

Wskazanie kandydatów na sędziów jest elementem niezwykle ważnym, gdyż z jednej strony zawęża możliwość wyboru Zgromadzeniu Parlamentarnemu, z drugiej bazuje na zaufaniu pomiędzy Radą Europy a krajami członkowskimi (brak jest mechanizmu kontrolnego Rady nad procedurą krajową). Dlatego też brak przejrzystych i zgodnych z zasadami rządów prawa standardów na szczeblu krajowym doprowadzić może do takich sytuacji, jakie miały miejsce w przypadku Hiszpanii (jeden z zaproponowanych kandydatów wcale nie sprawował funkcji umożliwiającej mu spełnienie kryterium, aby zostać sędzią ETPC), Bułgarii (Minister Sprawiedliwości wysunął kandydaturę swojej żony), Ukrainy (zaproponowana w 2007 roku lista nie zawierała nazwiska ani jednego kandydata w pełni spełniającego kryteria)[8].

Procedura polska

Polska procedura wyboru kandydatów na sędziów ETPC regulowana jest poprzez Zarządzenie Ministra Spraw Zagranicznych z 13 stycznia 2012 r. w sprawie powołania Zespołu do spraw wyłonienia kandydatów na urząd sędziego ETPC. W skład zespołu nominacyjnego wchodzą: podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych odpowiedzialny za sprawy prawne i traktatowe – jako Przewodniczący Zespołu; przedstawiciel Ministra Sprawiedliwości w randze co najmniej podsekretarza stanu; dyrektor albo zastępca dyrektora Departamentu Prawno-Traktatowego w MSZ; dyrektor albo zastępca dyrektora Departamentu Narodów Zjednoczonych i Praw Człowieka w MSZ; osoba wskazana przez Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów; Prezes Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa; Pełnomocnik Ministra Spraw Zagranicznych do spraw postępowań przed ETPC albo jego Zastępca – jako sekretarz Zespołu bez prawa głosu. Na uwagę zasługuje fakt, że skład zespołu obejmuje wyłącznie przedstawicieli instytucji rządowych. Rozwiązania przyjęte w tej mierze w innych krajach bywają różne, włącznie z zaproszeniem do komitetu nominującego przedstawicieli instytucji niepublicznych (o czym niżej).