Przykłady procedur w innych krajach[10]

Czynnikiem najbardziej różnicującym procedury w poszczególnych krajach rady Europy jest skład zespołów nominacyjnych. W Szwecji w skład zespołu wchodzą - były sędzia ETPC, byli sędziowie SN, NSA i sądów apelacyjnych, przedstawiciel Prokuratury Generalnej i przedstawiciel adwokatury. W Norwegii są to  przedstawiciele prokuratora generalnego, rady adwokackiej, Sądu Najwyższego oraz Centrum Praw Człowieka Uniwersytetu w Oslo. Również w Wielkiej Brytanii panel oceniający i nominujący kandydatów składa się nie tylko z przedstawicieli rządu, ale także władzy sądowniczej. Na Węgrzech wskazany przez rząd kandydat podlega przesłuchaniu na forum komisji parlamentarnej. Na Łotwie przedstawiciel parlamentu zasiada w komitecie nominującym kandydatów na sędziego ETPC. Jedynie w Polsce i Czechach komitety składają się wyłącznie z przedstawicieli rządu.

W większości krajów potencjalni kandydaci na sędziów mogą zgłaszać się sami, tak jak w Polsce. Istnieją od takiego podejścia jednak wyjątki, np. w Portugalii Sąd Najwyższy, Naczelny Sąd Administracyjny i Sąd Finansowy mogą nominować po dwóch kandydatów, a na Słowacji brani pod uwagę są jedynie kandydaci zgłoszeni przez członków Rady Sądowniczej, Ministerstwo Sprawiedliwości, organizacje prawników i sędziów.

Przejrzystość wyborów nie jest niestety szeroko dyskutowanym problemem i zazwyczaj regulacje krajowe są bardzo oszczędne w upublicznianiu dostępu do dokumentów związanych z procesem wyboru. Standardem jest ogłoszenie informacji o procedurze wyboru różnymi kanałami, np. przez prasę specjalistyczną i codzienną, biuletyny informacji publicznej,  stowarzyszenia sędziowskie, uniwersytety, organizacje pozarządowe. Wszystkie kraje są również zobligowane do upublicznienia listy kandydatów przedstawionych ZP RE. Tylko niektóre kraje zdecydowały się wprowadzić dodatkowe wymagania w zakresie przejrzystości, np. w Rumunii wyniki prac zespołu nominującego są jawne, a na Słowacji posiedzenia Rady Sądowniczej na których prowadzone są rozmowy z kandydatami są dostępne dla publiczności.

Brak szczegółowych regulacji dotyczących przejrzystości wyborów nie oznacza jednak, że jest to sytuacja zawsze akceptowalna. W październiku 2007 Zgromadzenie Parlamentarne odrzuciło w całości listę kandydatów przedstawioną przez rząd bułgarski[11]. Decyzja ta była pochodną m.in. kampanii prowadzonej przez bułgarskie organizacje pozarządowe, które w otwartym liście do Zgromadzenia zarzuciły rządowi brak przejrzystości i uregulowania procesu wyboru kandydatów.