W marcu 2011 r. Bundesamt für Migration und Flüchtlinge (federalny urząd ds. migracji i uchodźców, zwany dalej „Bundesamt”) oddalił wniosek A.L. Shpeherda o udzielenie azylu ze względu na to, że (i) nie istnieje prawo podstawowe do odmowy działania sprzecznego z własnym sumieniem; (ii) L. Shepherd mógł zrezygnować ze służby w zgodny z prawem sposób; oraz (iii) jego sytuacja nie mieści się w zakresie dyrektywy w sprawie kwalifikacji.

Andre Lawrence Shepherd zaskarżył tę decyzję do Bayerisches Verwaltungsgericht München (bawarskiego sądu administracyjnego w Monachium, Niemcy). Uważa on, że Bundesamt błędnie skoncentrował się na pojęciu aktu prześladowania, zaniedbując pojęcie powodów prześladowania. Bundesamt niesłusznie zastosował zasady międzynarodowego prawa karnego do wniosku o udzielenie azylu. W konsekwencji doszedł do błędnego wniosku, że osobie odmawiającej służby można nadać status uchodźcy tylko wtedy, gdy „ponad wszelką racjonalną wątpliwość” wykaże, iż w razie pozostania w siłach zbrojnych byłaby winna popełnienia czynu określonego w międzynarodowym prawie karnym. W tym kontekście Bayerisches Verwaltungsgericht München zwrócił się do Trybunału z szeregiem pytań dotyczących interpretacji art. 9 ust. 2 lit. e) dyrektywy w sprawie kwalifikacji. Na gruncie tego przepisu ściganie lub karanie za odmowę odbycia służby wojskowej podczas konfliktu, jeśli odbycie służby wojskowej pociągałoby za sobą popełnianie zbrodni wojennych, stanowi akt prześladowania w rozumieniu tej dyrektywy. Główne pytanie brzmi, czy art. 9 ust. 2 lit. e) znajduje zastosowanie do osoby znajdującej się w sytuacji A.L. Shepherda, a jeśli tak, to jak należy oceniać jego sprawę.