Siedziba Trybunału Sprawiedliwości UE w Luksemburgu.

W wyroku z 21 maja 2015 Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł, że osoby poszkodowane przez bezprawny kartel mogą domagać się naprawienia poniesionych szkód przed sądem siedziby, względnie miejsca zamieszkania jednego z podmiotów uczestniczących w naruszeniu. Cofnięcie przez poszkodowanego pozwu wobec jedynego uczestnika kartelu mającego siedzibę, względnie miejsce zamieszkania w obszarze właściwości sądu, przed który wytoczono powództwo nie ma, co do zasady, wpływu na jurysdykcję tego sądu do rozpoznania żądań podnoszonych wobec pozostałych uczestników.

Rozporządzenie Bruksela I¹ stanowi, że osoby mające siedzibę, względnie miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego należy, co do zasady, pozywać przed sądy tego państwa członkowskiego. Jeżeli pozywa się łącznie kilka osób, taka osoba może jednak zostać pozwana również przed sąd siedziby, względnie miejsca zamieszkania jednego z pozwanych, pod warunkiem, że między sprawami istnieje ścisła więź i że pożądane jest ich łączne rozstrzygnięcie w celu uniknięcia wydania w różnych państwach członkowskich odmiennych i sprzecznych ze sobą orzeczeń.

Niniejsze postępowanie stanowi konsekwencję wydania przez Komisję decyzji z dnia 3 maja 2006 r., w której stwierdziła ona, że przedsiębiorstwa dokonujące dostaw nadtlenku wodoru i nadboranu sodu uczestniczyły w kartelu, naruszając zasady konkurencji Unii². W związku z tym na przedsiębiorstwa te zostały nałożone grzywny.

Cartel Damage Claims Hydrogen Peroxide SA (CDC) jest spółką prawa belgijskiego, na którą rozliczne przedsiębiorstwa prowadzące działalność w branży przetwarzania celulozy i papieru scedowały swoje roszczenia odszkodowawcze w zakresie strat spowodowanych przez kartel.

W marcu 2009 r. CDC wytoczyła powództwo odszkodowawcze przed Landgericht Dortmund (sąd okręgowy w Dortmundzie, Niemcy) łącznie przeciwko sześciu spośród przedsiębiorstw³ ukaranych przez Komisję. Jako że przedsiębiorstwa te miały siedziby w różnych państwach członkowskich, CDC sprecyzowała w pozwie, że sądy niemieckie miały jurysdykcję do rozpoznania żądań podnoszonych wobec każdego ze współpozwanych, ponieważ jeden z nich, mianowicie Evonik Degussa GmbH, miał siedzibę w Niemczech.

We wrześniu 2009 r. CDC cofnęła pozew wobec Evonik Degussa w następstwie zawarcia ugody.

Pozostałe pozwane przez CDC przedsiębiorstwa zakwestionowały jurysdykcję krajową sądu niemieckiego. Podniosły one, że umowy dostawy zawarte z poszkodowanymi przedsiębiorstwami zawierały klauzule prorogacyjne i arbitrażowe wskazujące sądy właściwe dla rozpoznania sporów wynikających z tych umów. Landgericht Dortmund, który powziął wątpliwości co do własnej jurysdykcji, przedłożył Trybunałowi Sprawiedliwości kilka pytań dotyczących wykładni rozporządzenia Bruksela I.