Ponadto okoliczność, że S. Affum objęta jest procedurą readmisji do państwa członkowskiego, z którego przybyła (Belgia), nie sprawia, że dyrektywa nie ma zastosowania w jej przypadku. Readmisja skutkuje bowiem wyłącznie przeniesieniem obowiązku przeprowadzenia procedury powrotu na państwo członkowskie, które ma przyjąć tego obywatela (w niniejszym przypadku Belgia). Wykonanie kary pozbawienia wolności wobec nielegalnie przebywającego obywatela państwa trzeciego opóźniłoby wszczęcie wspomnianej procedury, a w rezultacie skuteczne wydalenie takiego obywatela, co podważałoby skuteczność (effet utile) omawianej dyrektywy.

Wreszcie sytuacja zwykłego tranzytu, w jakiej znajduje się S. Affum, nie wyłącza zastosowania dyrektywy - skoro obywatel państwa trzeciego, który znajduje się na pokładzie autobusu, nie spełniając warunków wjazdu, siłą rzeczy obecny jest na terytorium danego państwa członkowskiego (w niniejszym przypadku Francji), jego pobyt w tym państwie członkowskim jest „nielegalny” w rozumieniu dyrektywy, jako że dyrektywa nie przewiduje kryteriów odnoszących się do minimalnego okresu pobytu na terytorium państwa członkowskiego ani do zamiaru pozostania na nim.

Skoro więc dyrektywa znajduje zastosowanie do S. Affum, nie można wobec niej - przed wszczęciem procedury powrotu - orzec kary pozbawienia wolności z tego tylko powodu, że nielegalnie wjechała na terytorium francuskie. Tymczasem władze francuskie nawet nie wszczęły tej procedury.

Trybunał orzekł w związku z tym, że z tych samych powodów, na jakie wskazał w wyroku w sprawie Achughbabian, państwa członkowskie nie mogą dopuszczać - ze względu na sam nielegalny wjazd, który przesądza o nielegalności pobytu - możliwości stosowania kary pozbawienia wolności względem obywateli państw trzecich, wobec których określona w dyrektywie procedura powrotu nie została jeszcze zakończona, gdyż wymierzenie takiej kary może zakłócić tę procedurę i opóźnić powrót, co w konsekwencji godziłoby w skuteczność (effet utile) tej dyrektywy. Trybunał uściślił jednak, że nie wyklucza to możliwości stosowania przez państwa członkowskie sankcji w postaci kary pozbawienia wolności za popełnienie innych występków niż występki związane z samym tylko faktem nielegalnego wjazdu, również w sytuacjach, gdy procedura powrotu nie została jeszcze zakończona.