Po drugie, rzecznik generalny zauważył, że przepis ten jest zgodny z prawem do rzetelnego procesu i przestrzeganiem prawa do obrony uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Stanął on bowiem na stanowisku, że ów przepis określa warunki, w których należy uznać, że zainteresowany dobrowolnie i w sposób jednoznaczny zrezygnował z obecności na rozprawie, a zatem nie może domagać się dobrodziejstwa ponownego rozpoznania jego sprawy.

Na koniec rzecznik generalny wypowiedział się w przedmiocie zakresu art. 53 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zgodnie z którym Karta nie narusza praw człowieka uznanych, we właściwych im obszarach zastosowania, przez konstytucje państw członkowskich. W jego przekonaniu, nie można powoływać się na to postanowienie w celu postawienia krajowego prawa konstytucyjnego ponad decyzją ramową i uzależnienia w ten sposób wykonania europejskiego nakazu aresztowania od możliwości ponownego rozpoznania sprawy w państwie członkowskim wydającym nakaz. Takie stwierdzenie wypływa z przestrzegania zasady pierwszeństwa prawa Unii, zasady jednolitego i skutecznego stosowania prawa Unii w państwach członkowskich oraz zasady pewności prawa.

Ponadto rzecznik generalny przypomniał, że poziom ochrony praw podstawowych powinien być ustalony nie in abstracto, lecz w sposób dostosowany do wymogów związanych z celami, jakie realizować ma Unia. Po pierwsze wskazał, że w celu zrealizowania celu polegającego na budowaniu w ramach Unii przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości prawodawca Unii starał się wzmocnić wzajemne zaufanie między państwami członkowskimi poprzez zbliżenie ustawodawstw krajowych w dziedzinie praw osób w postępowaniu karnym, by ułatwić i przyspieszyć współpracę sądową. Po drugie, zamiarem prawodawcy Unii była ochrona praw podstawowych, bez stwarzania zagrożenia dla skuteczności mechanizmu europejskiego nakazu aresztowania, poprzez unikanie sytuacji, w których gwarancje procesowe byłyby wykorzystywanie wyłącznie w celu unikania wymiaru sprawiedliwości.

[1] Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi zmieniona decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r. wzmacniającą prawa procesowe osób oraz ułatwiającą stosowanie zasady wzajemnego uznawania do orzeczeń wydanych pod nieobecność danej osoby na rozprawie (Dzu.U. L 190, s. 1 i Dz.U. L 81, s. 24).
[2] Artykuł 4a ust. 1 lit. a) i b).
ETS