Udzielając odpowiedzi na pytania sądu niemieckiego Trybunał Sprawiedliwości stwierdził w ogłoszonym dzisiaj wyroku, że fakt odmówienia obywatelom Unii, których prawo pobytu na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego jest uzasadnione wyłącznie poszukiwaniem zatrudnienia prawa do otrzymywania niektórych „specjalnych nieskładkowych świadczeń pieniężnych”^[3], stanowiących jednocześnie „świadczenie z zakresu pomocy społecznej”^[4], nie jest sprzeczne z zasadą równości traktowania^[5].

Trybunał stwierdził, że sporne świadczenia gwarantują środki na pokrycie kosztów utrzymania osobom, które nie są w stanie ponieść tego ciężaru i są one finansowane z wpływów z tytułu podatków, w oderwaniu od składek, nawet jeśli stanowią one element systemu, który przewiduje poza tym świadczenie mające na celu ułatwienie poszukiwania pracy. Trybunał podkreślił, że tak jak w sprawie Dano, świadczenia te należy uznać za „świadczenia z zakresu pomocy społecznej”.

W kwestii tej Trybunał przypomniał, że ubiegając się o przyznanie świadczeń z zakresu pomocy społecznej, takich jak rozpatrywane w tej sprawie, obywatel Unii może domagać się równego traktowania z obywatelami przyjmującego państwa członkowskiego tylko wtedy, jeśli jego pobyt na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego spełnia przesłanki określone w dyrektywie 2004/38^[6].

W przypadku osób poszukujących pracy, tak jak w rozpatrywanej sprawie, Trybunał stwierdził, że istnieją dwa sposoby uzyskania prawa pobytu:

- Jeżeli obywatel Unii, któremu przysługiwało prawo pobytu jako pracownikowi pozostaje, w sposób niezamierzony, bez pracy po okresie pracy krótszym niż rok i zarejestrował się jako bezrobotny w odpowiednim urzędzie pracy, to zachowuje on status pracownika najemnego przez okres 6 miesięcy. W tym okresie może powoływać się na zasadę równego traktowania i jest uprawniony do otrzymywania świadczeń z zakresu pomocy społecznej.
- Jeżeli obywatel Unii dotychczas nie pracował w przyjmującym państwie członkowskim lub jeżeli upłynął okres 6 miesięcy, osoba poszukująca pracy nie może zostać wydalona z tego państwa członkowskiego tak długo, jak może dostarczyć dowód, że kontynuuje poszukiwanie pracy i ma rzeczywistą szansę bycia zatrudnionym. W takim przypadku przyjmujące państwo członkowskie może jednakże odmówić przyznania wszelkich świadczeń z zakresu pomocy społecznej.