W końcu Trybunał przypomniał, że gdy państwo członkowskie zamierza wydać decyzję w sprawie wydalenia lub stwierdzić, że osoba ta stanowi w ramach swojego pobytu nieracjonalne obciążenie dla systemu pomocy społecznej w przyjmującym państwie członkowskim, musi ono wziąć pod uwagę indywidualną sytuację zainteresowanej osoby^[7].

Trybunał podkreślił jednakże, że w sytuacji takiej jak ta w omawianej sprawie, tego rodzaju indywidualna ocena nie jest konieczna, ponieważ ustanowiony dyrektywą 2004/38 stopniowy system utrzymywania statusu pracownika (którego celem jest zabezpieczenie prawa pobytu i dostępu do świadczeń z zakresu pomocy społecznej) sam uwzględnia rozmaite czynniki charakteryzujące indywidualną sytuację wnioskodawcy świadczenia z zakresu pomocy społecznej. Trybunał wyjaśnił ponadto, że kwestia tego, czy przyznanie świadczeń z zakresu pomocy społecznej stanowi dla państwa członkowskiego „nieracjonalne obciążenie” podlega ocenie po zsumowaniu wszelkich przestawionych mu indywidualnych wniosków.

UWAGA: Odesłanie prejudycjalne pozwala sądom państw członkowskich, w ramach rozpatrywanego przez nie sporu, zwrócić się do Trybunału z pytaniem o wykładnię prawa Unii lub o ocenę ważności aktu Unii. Trybunał nie rozpoznaje sporu krajowego. Do sądu krajowego należy rozstrzygnięcie sprawy zgodnie z orzeczeniem Trybunału. Orzeczenie to wiąże w ten sam sposób inne sądy krajowe, które spotkają się z podobnym problemem.### br br ###

^[1]Świadczenia te mają na celu zapewnienie beneficjantom wystarczających środków do życia.
^[2]Wyrok Trybunału z dnia 11 listopada 2014 r., Dano (sprawa C-333/13), zob. również komunikat prasowy nr 146/14
^[3]Świadczenia te są zdefiniowane przez rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. L 166, s. 1 - wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, t. 5, s. 72; sprostowanie Dz.U. L 200, s. 1.), w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1244/2010 z dnia 9 grudnia 2010 r. (Dz.U. L 338, s. 35). W odniesieniu do Niemiec rozporządzenie wymienia m.in. świadczenia z zakresu podstawowego zabezpieczenia na pokrycie kosztów utrzymania dla osób zdolnych do pracy, przebywających na bezrobociu. Bundessozialgericht zakwalifikował sporne w tej sprawie świadczenia jako „specjalne nieskładkowe świadczenia pieniężne”.
^[4]W rozumieniu dyrektywy 2004/38.
^[5]Zasady te zostały ustanowione traktatami unijnymi i skonkretyzowane w art. 4 rozporządzenia nr 883/2004 oraz art. 24 dyrektywy 2004/38.
^[6]Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. L 158, s. 77 - wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, t. 5, s. 46; sprostowania: Dz.U. L 229, s. 35; Dz.U. 2005, L 197, s. 34).
^[7]Wyrok Trybunału z dnia 19 września 2013 r., Brey (sprawa C-140/12).
Trybunał Sprawiedliwości UE