Konstytucyjną normą nierozerwalnie związaną z godnością człowieka jest obowiązek ¨zapewnienia każdemu prawnej ochrony życia. Również ta norma nie pozostawia ustawodawcy swobody regulacyjnej. Nie można mówić o ochronie godności człowieka, jeśli nie gwarantuje mu się ochrony życia[13]. Trybunał Konstytucyjny przypomniał, że życie ludzkie stanowi wartość o randze najwyższej w naszym kręgu cywilizacyjnym i kulturowym, chronioną konstytucyjnie i niepodlegającą różnicowaniu. Jak zaznaczał Trybunał, prawo do ochrony prawnej życia jest podstawowym prawem człowieka, ponieważ warunkuje jego podmiotowość, a tym samym to, czy może on korzystać z innych wolności i praw[14]. Ochrona życia ludzkiego to także element aksjologii demokratycznego państwa prawnego[15]. Każdy człowiek ma prawo do ochrony życia przez to państwo. Nadanie sobie przez państwo prawa do zabicia człowieka, chociażby w obronie życia innej osoby, jest zaprzeczeniem konstytucyjnego prawa do prawnej ochrony życia[16]. Z tego względu w wyroku w sprawie dopuszczalności zestrzelenia cywilnego statku lotniczego ze względów bezpieczeństwa państwa, zwłaszcza w razie ataku terrorystycznego, Trybunał orzekł o naruszeniu konstytucyjnego prawa pasażerów i członków załogi statku do prawnej ochrony życia. Trybunał zauważył przy tym, że w polskich warunkach ustrojowo-politycznych nie jest zasadne konstruowanie szczególnych koncepcji „zawieszenia” lub „modyfikacji” gwarancji praw obywatelskich, koniecznych w okresie „wojny z terroryzmem”[17].

W sprawie o granice ingerencji ustawodawcy w ¨wolność sumienia lekarzy Trybunał orzekł, że wolność sumienia – w tym ten jej element, którym jest sprzeciw sumienia – musi być respektowana niezależnie od tego, czy istnieją przepisy ustawowe ją potwierdzające. Ustawodawca nie może więc dowolnie kształtować albo znosić tego „przywileju”, lecz musi respektować konstytucyjne warunki ustanawiania ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela. Zakwestionowane przez Naczelną Radę Lekarską sformułowanie „inne przypadki niecierpiące zwłoki” było zbyt ogólne. Nie pozwalało bowiem na identyfikację wartości czy praw konstytucyjnych, wskazanych w art. 31 ust. 3 Konstytucji, których realizacja może uzasadniać ograniczenie wolności sumienia.[18]