Jednocześnie dostrzec należy niebezpieczeństwo stojące za takim rozwiązaniem. Przykładowo: orzekając w kwestii sporu kompetencyjnego (art. 189 Konstytucji) Trybunał może nie być zdolny do podjęcia decyzji ze względu na brak większości ustalonej na mocy art. 99 ust. 1. Podobnie może być też w przypadku realizacji zasadniczego zadania TK, jakim jest badanie hierarchicznej zgodności aktów normatywnych. Nie można się przy tym zgodzić z opinią, jakoby w tym ostatnim przypadku dyspozycja art. 190 ust. 5 Konstytucji odnosiła się wyłącznie do orzeczeń o charakterze negatoryjnym, natomiast orzeczenia afirmatywne mogły zapadać jakąkolwiek większością, ponieważ powołany wzorzec konstytucyjny takiego rozróżnienia nie czyni. Nie do utrzymania jest też pogląd, iż niemożność wydania orzeczenia powinna być traktowana jako podtrzymanie domniemania konstytucyjności, gdyż - jak to zostało zasygnalizowane wyżej - Trybunał nie zajmuje się li tylko kontrolą norm prawnych. Poza tym stosowanie w takiej sytuacji art. 355 § 1 in fine Kodeksu postępowania cywilnego (instytucja niedopuszczalności wydania wyroku) w związku z art. 74 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie daje się pogodzić np. z brzmieniem art. 224 ust. 2 Konstytucji, który nakazuje TK - na wniosek Prezydenta - orzec w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy budżetowej albo ustawy o prowizorium, i to w terminie 2 miesięcy od złożenia wniosku.

Nota bene z tym zagadnieniem wiąże się również ściśle sama liczba 13 sędziów, którzy stosownie do art. 44 ust. 3 winni zasiadać w pełnym składzie. Konieczność wyłączenia więcej niż dwóch sędziów lub ich czasowa niedyspozycja uniemożliwi Trybunałowi orzekanie w pełnym składzie.

3. Istotne wątpliwości konstytucyjne wywołuje ponadto uchylenie art. 19 i art. 20 ustawy o TK regulującego elementy procedury wyboru sędziów Trybunału (art. 1 pkt 17 ustawy). W tym zakresie najbardziej miarodajne jest stanowisko Trybunału wyrażone w uzasadnieniu wyroku z dnia 3 grudnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt K 34/15: „Procedura wyboru sędziego Trybunału nie jest wyłącznie wewnętrzną kwestią organizacji prac izby i rozdziału kompetencji między jej organy wewnętrzne. Zagadnienie to jest o wiele bardziej złożone. Nie można pominąć, że wybór sędziego Trybunału na indywidualną dziewięcioletnią kadencję stanowi jedną z konstytucyjnych gwarancji pozycji ustrojowej Trybunału oraz statusu jego sędziów. Uzupełniając skład sądu konstytucyjnego, Sejm wpływa na faktyczną zdolność tego organu do wykonywania jego kompetencji. Wpływa zatem pośrednio na czynności niezależnego względem siebie organu, który z kolei rozstrzyga o sposobie realizacji kompetencji innych konstytucyjnych organów państwa, pozostających w swego rodzaju ustrojowym powiązaniu (...). Regulacje dotyczące wyboru sędziego Trybunału mogą zatem oddziaływać na cały system sprawowania władzy publicznej i potencjalnie implikować negatywne skutki dla funkcji państwa w wielu obszarach. W tym kontekście należy także zaznaczyć, że zachowanie ciągłości funkcjonowania Trybunału oraz przestrzeganie zasady kadencyjności urzędu sędziego Trybunału są założeniami ustroju państwowego przyjętego na gruncie Konstytucji (.). W konsekwencji Trybunał stwierdził, że kwestia terminu złożenia wniosku w sprawie zgłoszenia kandydata na sędziego Trybunału, oprócz aspektów bez wątpienia technicznych i z punktu widzenia organizacji prac izby jedynie wewnętrznych, ma także wymiar wykraczający poza sferę wyłączności materii regulaminowej Sejmu. Jak już wspomniano, sprawne i terminowe uzupełnianie wakującego stanowiska sędziego Trybunału jest obowiązkiem właściwych organów państwa, które nie mogą tego zaniechać (.). Na ustawodawcy spoczywa natomiast powinność, aby problematykę terminu zgłoszenia kandydatury sędziego Trybunału unormować w ustawie w sposób, który będzie gwarantował ochronę konstytucyjnej kadencji sędziego Trybunału, nieprzerwany tok wypełniania zadań przez sąd konstytucyjny, a także efektywność, transparentność i rzetelność całego procesu wyborczego.”