S e n t e n c j a:
[...] Ustawa z dnia 18 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy — Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 203, poz. 1192) jest zgodna z:
155. art. 2 w związku z art. 7 i art. 119 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
156. art. 2 w związku z art. 7 i art. 186 ust. 1 Konstytucji.

1. Trybunał, na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa [dalej: KRS albo Rada], ocenił w wyroku z 7 listopada 2013 r. konstytucyjność ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy — Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw [Dz.U. Nr 203, poz. 1192; dalej: ustawa z 18 sierpnia 2011 r.]. We wniosku Rada wskazała, że ustawę przyjęto z naruszeniem norm kształtujących przebieg postępowania ustawodawczego i wymieniła następujące uchybienia:
157. niezgodność w zakresie dotyczącym przeprowadzenia pierwszego czytania ustawy na posiedzeniu komisji sejmowej zamiast na posiedzeniu plenarnym Sejmu, z art. 2 w związku z art. 7 i art. 119 ust. 1 Konstytucji oraz art. 37 ust. 2 uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 1992 r. — Regulamin Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2012 r. poz. 32 ze zm.);
158. niezgodność w zakresie dotyczącym braku formalnego zaopiniowania przez KRS projektu ustawy w postaci, którą Rada Ministrów przedłożyła Sejmowi, z art. 2 w związku z art. 7 i art. 186 ust. 1 Konstytucji oraz art. 2 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. Nr 100, poz. 1082, ze zm.).

Ponadto KRS zakwestionowała szereg przepisów powyższej ustawy, a także przepisów zmienionych tą ustawą, np. art. 9a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. — Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 2013 r., poz. 427 ze zm.), zarzucając niezgodność z różnymi wzorcami konstytucyjnymi. W niniejszej glosie nie będę jednak omawiał tych wątków. Skoncentruję się wyłącznie na dokonanej przez TK proceduralnej kontroli konstytucyjności przywołanej ustawy. Komentowane orzeczenie ma bowiem w części charakter precedensowy. Po raz pierwszy Trybunał poddał szczegółowej analizie art. 119 ust. 1 Konstytucji, w którym ustanowiona została zasada trzech czytań projektów ustaw w Sejmie. Ponadto w uzasadnieniu wyroku dokonano istotnych ustaleń w zakresie wzorców proceduralnej kontroli konstytucyjności oraz zakresu kompetencji KRS odnośnie do opiniowania tworzonego ustawodawstwa.