Ponadto Rzecznik zaznaczył, że przyjęte przez ustawodawcę w art. 46 ust. 1 i art. 47 ust. 2 ustawy rozwiązania prowadzą do tego, że rozstrzygając po raz kolejny o wolności osobistej jednostki sąd nie musi już odwoływać się do tak szerokiego zakresu wiedzy specjalistycznej jak to ma miejsce w przypadku orzekania pierwotnego, tj. orzekania o umieszczeniu w Ośrodku.

Ad III. Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny wskazał, że lakoniczność regulacji art. 2 kwestionowanej ustawy w przedmiocie zakresu stosowania przepisów kodeksu postępowania cywilnego budzi wątpliwość, co do zgodności z art. 2 konstytucji w zakresie, w jakim nie wyłącza wprost normy art. 523 zd. 2 k.p.c. Niewyłączenie bowiem tego przepisu powoduje, że wnioskujący dyrektor jednostki penitencjarnej potencjalnie może, bez żadnych ograniczeń temporalnych, wnosić o zmianę postanowienia sądu, w postępowaniu, w którym nie uwzględniono jego wniosku, powołując się na niesprecyzowane ustawowo zmiany okoliczności co jest niezgodne z konstytucją.

Zdaniem sądu pytającego, nawet kategoryczne i jednoznacznie pozytywne wyniki terapii skazanego nie zwalniają dyrektora jednostki penitencjarnej z obowiązku/możności złożenia stosownego wniosku, w oparciu choćby o treść opinii sporządzonej przed rozpoczęciem odbywania kary przez skazanego w systemie terapeutycznym, a sądu od każdoczesnego nadania biegu takiemu wnioskowi, nie wyłączając przymusowej obserwacji psychiatrycznej uczestnika postępowania cywilnego. Tylko po sporządzeniu opinii przez biegłych i po przeprowadzeniu rozprawy sąd może wydać postanowienie negatywne.

Niezgodności art.  24 ust. 1, 3 i 4 z art. 176 ust 1 konstytucji sąd pytający upatruje w tym, że nie przewidują one możliwości zaskarżenia żadnym środkiem odwoławczym postanowień sądu rozstrzygających o wnioskach uczestników w przedmiocie uchylenia nadzoru prewencyjnego, wydawanych w ramach postępowania wykonawczego w sprawach zainicjowanych przez dyrektora zakładu karnego, w trybie art. 9 kwestionowanej ustawy, co jednocześnie oznacza, że sąd nie jest zobligowany do ich uzasadnienia.

Ad. IV. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zauważa, że wskazane w art. 1 kwestionowanej ustawy przesłanki tworzą bardzo szeroki krąg podmiotów, które mogą nią być objęte i nie zawierają jakiejkolwiek konkretyzacji, która pozwalałyby na prawidłowe a nie intuicyjne stosowanie przepisów ustawy.