5.9. Przepisy art. 70–72 mają na celu rozstrzygnięcie spornego (zob. m.in. postanowienie TK z 14 grudnia 2011 r., K 17/10) zagadnienia dopuszczalności kontynuowania postępowania, wszczętego wnioskiem poselskim (senatorskim) po zakończeniu kadencji parlamentu. Zaproponowana koncepcja rozwiązania tego sporu nie powinna budzić zastrzeżeń. Mam natomiast pewne uwagi szczegółowe:

A. Problem związany ze znaczeniem zasady dyskontynuacji dla postępowania przed TK odnosi się do wniosków wszystkich podmiotów parlamentarnych – także Marszałków Sejmu i Senatu (zob. postanowienie TK z 17 grudnia 2007 r., Pp 1/07). Uważam, że w ww. przepisach należy uwzględnić również wnioski tych organów.

B. Zgodnie z art. 71 ust. 1 postępowanie przed TK ma ulegać zawieszeniu z mocy prawa. Dla uniknięcia problemów związanych z dokładnym określeniem momentu, w jakim następuje zawieszenie, słowa „Po zakończeniu kadencji” należałoby zastąpić słowami „Z dniem zakończenia kadencji”.

C. Przepis art. 71 ust. 2 nie daje odpowiedzi na pytanie, w jakim trybie powinno być dokończone postępowanie, jeżeli po zakończeniu kadencji parlamentu grupa 50 posłów lub 30 senatorów nowej kadencji zechce w dalszym ciągu korzystać ze statusu uczestnika postępowania. W powyższym przepisie można by więc doprecyzować, że odnosi się on – jak zakładam – tylko do przypadku, gdy po zakończeniu kadencji wniosek nie uzyskał „odnowionego” poparcia. 

6. Uwagi do rozdziału 5

6.1. Zgodnie z art. 77 ust. 2, gdy wniosek lub pytanie nie spełnia wymogów formalnych, Prezes TK wydaje zarządzenie wzywające do usunięcia braków w terminie 7 dni. Aktualnie norma o analogicznej treści wynika z § 24 pkt 2 regulaminu TK, z tym że upoważnia ona do wyznaczenia „odpowiedniego terminu”.

Na aprobatę zasługuje przeniesienie ww. normy z regulaminu do ustawy. Natomiast sztywny 7-dniowy termin, jaki zaproponowano w projekcie, jest zbyt krótki. Lepszym rozwiązaniem byłoby pozostawienie Prezesowi TK możliwości określenia takiego terminu. Uzupełnienie braków wniosku lub pytania może bowiem wymagać stosownej formy. Na przykład sąd wezwany do uzupełnienia braku musi wydać – w takim samym składzie – postanowienie. Termin 7 dni może więc okazać się, z obiektywnych powodów, nierealny.