Mimo wskazanego stanu normatywnego nie można nie zauważyć, że nawet bieżąca praktyka sejmowa (VIII kadencji) nie zawsze odpowiada przedstawionym zasadom. Jako aktualny przykład należy wskazać uchwały Sejmu RP z dnia 26 listopada 2015 r. (M.P. poz. 1131-1135) w sprawie stwierdzenia braku mocy prawnej uchwał Sejmu RP z dnia 8 października 2015 r. w sprawie wyborów sędziów TK, gdzie drugie zdanie każdej z pięciu uchwał, przyjętych głosami większości rządzącej, ma następujące brzmienie: „Sejm Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się do Prezydenta o powstrzymanie się od odbioru ślubowania od osoby wskazanej w przedmiotowej uchwale”. Zniuansowana, odmienna terminologia (Sejm „zwraca się do Prezydenta o powstrzymanie się od [...]”, a nie „wzywa do [...]”) nie zmienia charakteru tego fragmentu uchwały.

Trybunał Konstytucyjny w przywoływanym wyroku z 3 grudnia 2015 r. (pkt III 6-7 uzasadnienia) także uznał, że wspomniane uchwały mają charakter rezolucji. Pięć przywołanych uchwał (rezolucji) kierowanych przez Sejm do Prezydenta RP jest przy-kładem niewątpliwie nagannej prawnie praktyki sejmowej, ale ukazuje istniejący, określony stan rzeczy w zakresie inicjatyw większości rządzącej. O ile wprowadzenie do tych uchwał wezwania do powstrzymania się przez prezydenta przed przyjęciem ślubowania było niekonstytucyjną próbą legalizowania praktyki stosowania przywoływanego art. 21 ustawy o TK jako elementu wyboru sędziów TK, o tyle analizowany w niniejszej opinii projekt uchwały pochodzi od grupy posłów opozycji i ma realizować cele legitymowane - co do meritum - konstytucyjnie. Jak jednak wskazano wcześniej, do tych celów nie może służyć rezolucja sejmowa, u której podstaw leży wyłączenie Prezydenta RP spod kontroli Sejmu RP (art. 95 ust. 2 konstytucji i orzecznictwo TK, sygn. akt U 4/06).

Andrzej Szmyt

Przegląd Sejmowy 2/2016