W kontekście dokonywanej analizy należy przypomnieć ocenę projektu uchwały, o pokrewnym charakterze, zawartą w opinii z dnia 25 listopada 2015 r. (sygn. BAS- WAUiP-55/15). W projekcie tym posłowie wnioskodawcy przywoływali znaczenie konstytucyjnej zasady współdziałania władz. Można to ocenić jako trafne wskazanie jednego z kontekstów istniejącej sytuacji i powinności, tyle że z uwzględnieniem charakteru zarówno samej preambuły konstytucji, jak i istoty przywołanej zasady. Na konieczność współdziałania władz, jako warunku koniecznego równowagi systemu ustrojowego, zwracał uwagę w swym orzecznictwie także TK (m.in. w wyroku z 21 lutego 2001 r. w sprawie o sygn. akt P 12/00, OTK 2001/3/47), traktując współdziałanie jako jedną z podstaw ustroju RP. Trybunał głęboko wniknął w tę zasadę, rozpatrując zwłaszcza spór kompetencyjny w sprawie o sygn. akt Kpt 2/08 w postanowieniu z dnia 20 maja 2009 r. (OTK ZU 2009/5A/78).

Sformułowanie zawarte w przedłożonym projekcie uchwały, że Sejm „wzywa” prezydenta, wyraźnie wskazuje, że przedłożony projekt prawnie należy postrzegać w kategorii — znanej w praktyce sejmowej — rezolucji Sejmu. Podstawę takiej opinii stanowi art. 69 rS, zgodnie z którym w trybie przewidzianym dla uchwał Sejm może podejmować (ust. 1): rezolucje, zawierające wezwanie określonego organu państwowego do podjęcia wskazanego w rezolucji jednorazowego działania; deklaracje, zawierające zobowiązanie do określonego postępowania, a ponadto (ust. 2): apele, zawierające wezwanie do określonego zachowania się, podjęcia inicjatywy lub zadania, oraz oświadczenia, zawierające stanowisko w określonej sprawie. Zarówno więc sens zaproponowanej uchwały, jak i zastosowana w niej terminologia wskazują, że mamy do czynienia z projektem rezolucji Sejmu.