Takie rozwiązanie stanowi ingerencję w proces orzekania przez Trybunał. Tymczasem, jak już wskazywano, w ocenie Trybunału „zadaniem ustawodawcy jest stworzenie optymalnych warunków, a nie ingerowanie w proces orzekania przez określanie momentu, w którym Trybunał może się zająć daną sprawą. (...) Ustawodawca tylko wyjątkowo i w uzasadnionych wypadkach może określać maksymalny termin rozpoznania sprawy przez Trybunał (...). Niezależność Trybunału wymaga bowiem zagwarantowania mu swobody orzekania nie tylko przez wykluczenie wpływu innych organów na treść jego orzeczeń, ale również na przebieg procedury ich wydawania” (wyrok z 9 marca 2016 r., K 47/15, cz. III, pkt 5.7.5 uzasadnienia). Konstytucja tylko w art. 224 ust. 2 wyznacza Trybunałowi termin na wydanie orzeczenia (prewencyjna kontrola ustawy budżetowej lub ustawy o prowizorium budżetowym).

Na dodatek trzeba zauważyć, że rozwiązanie przewidziane w art. 84 ust. 2 może na pewien czas uniemożliwić Trybunałowi orzekanie w sprawach, które wpłyną do niego po dniu wejścia projektowanej ustawy w życie. W pierwszym rzędzie Trybunał będzie musiał bowiem rozstrzygnąć skargi konstytucyjne i pytania prawne wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia projektowanej ustawy w życie, aby dochować terminu określonego w art. 84 ust. 2.

Obowiązek nałożony na Trybunał przez art. 84 ust. 2 projektowanej ustawy budzi poważne zastrzeżenia z punktu widzenia zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), zasady rzetelnego i sprawnego działania instytucji publicznych (wstęp do Konstytucji), zasady niezależności Trybunału i jego odrębności od pozostałych władz (art. 173 Konstytucji) oraz zasady podziału i równowagi władz (art. 10 Konstytucji). W wyroku z 9 marca 2016 r., K 47/15, TK orzekł bowiem o niekonstytucyjności podobnej regulacji (art. 2 ust. 2 nowelizacji grudniowej) z przywołanymi powyżej postanowieniami Konstytucji (zob. wyrok z 9 marca 2016 r., K 47/15, cz. III, pkt 5.10.5 uzasadnienia).