Jak Trybunał wielokrotnie wskazywał, art. 2 Konstytucji wymaga, by vacatio legis była odpowiednia. Jej odpowiedniość należy oceniać z uwzględnieniem zakresu i złożoności wprowadzanych zmian oraz możliwości dostosowania sytuacji prawnej adresatów do nowych rozwiązań ustawowych (zob. np. wyrok z 9 marca 2016 r., K 47/15, cz. III, pkt 4.6.1 uzasadnienia).

W odniesieniu do ustaw regulujących organizację TK i tryb postępowania przed nim Trybunał wprost wskazał, że określając vacatio legis, należy brać pod uwagę w szczególności „konieczność zapewnienia odpowiedniego czasu na organizacyjne dostosowanie się Trybunału i podmiotów będących uczestnikami postępowania przed Trybunałem do nowych uregulowań oraz rozstrzygnięcie ewentualnych zastrzeżeń co do konstytucyjności wprowadzanych zmian (zwłaszcza gdy były podnoszone już na etapie postępowania legislacyjnego i nie zostały wówczas rozważone, a sama ustawa nie była przedmiotem kontroli prewencyjnej)” (wyrok z 9 marca 2016 r., K 47/15, cz. III, pkt 4.6.10 uzasadnienia).

14-dniowa vacatio legis w rzeczywistości uniemożliwi kontrolę projektowanej ustawy przez TK przed jej wejściem w życie, jeżeli Prezydent nie skorzysta z kompetencji do złożenia wniosku o prewencyjną kontrolę ustawy (art. 122 ust. 3 Konstytucji). W konsekwencji Trybunał po raz kolejny stanąłby w obliczu sytuacji, w której „jego przyszłe orzeczenie dotyczy przepisów ustawy o TK, które mają być jednocześnie podstawą prawną czynności orzeczniczych Trybunału, w tym istotnych czynności procesowych, służących wydaniu tego orzeczenia” (wyrok z 9 marca 2016 r., K 47/15, cz. III, pkt 1.3 uzasadnienia). Tymczasem „nie można zaakceptować sytuacji, w której przedmiot sporu prawnego przed Trybunałem jest zarazem ustrojową i proceduralną podstawą rozstrzygnięcia tego sporu. Ewentualne orzeczenie Trybunału o niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów prowadziłoby wówczas do podważenia samego procesu orzekania (i w konsekwencji jego rezultatu - wyroku) jako przeprowadzonego na niekonstytucyjnej podstawie” (tamże). Taką sytuację TK określił mianem „paradoksu” (tamże) i uznał ją za mającą na celu obejście art. 188 pkt 1 Konstytucji (zob. wyrok z 9 marca 2016 r., K 47/15, cz. III, pkt 4.8.3 i 4.8.4 uzasadnienia).