Problemy związane ze stosowaniem „przywileju korzyści” w praktyce może unaocznić analiza skutków kilku wybranych orzeczeń TK, w których zastosowano odroczenie w ramach kontroli konkretnej.

W wyroku o sygn. akt SK 38/03 TK stwierdził niekonstytucyjność art. 101 § 2 k.p.s.w. w zakresie, w jakim pozbawia pokrzywdzonego prawa do udziału w postępowaniu w przedmiocie uchylenia mandatu. W uzasadnieniu wyroku wskazał:

„Rozstrzygnięcie TK jest równoznaczne z uwzględnieniem skargi konstytucyjnej, a tym samym daje skarżącym prawo skorzystania z możliwości żądania wznowienia postępowania w konkretnej sprawie będącej podstawą orzekania o konstytucyjności zakwestionowanego przepisu. [...] Oznacza to, że [...] w wyniku wznowienia postępowania skarżący powinni mieć zapewnioną możliwość udziału w postępowaniu sądowym w przedmiocie uchylenia mandatu.”

TK zastosował więc odroczenie z uwagi na konieczność wprowadzenia regulacji wyraźnie przewidującej możliwość udziału pokrzywdzonego w postępowaniu w przedmiocie uchylenia mandatu, a jednocześnie zobowiązał sąd pytający do zapewnienia pokrzywdzonemu takiego udziału w sytuacji, gdy stosowna regulacja prawna nie została jeszcze wydana.

W wyroku o sygn. akt SK 1/04 TK stwierdził niekonstytucyjność art. 4011 k.p.c. odraczając jednocześnie utratę jego mocy obowiązującej. W uzasadnieniu wyroku stwierdził: „wyrok Trybunału Konstytucyjnego zawierający korzystne dla skarżącego rozstrzygnięcie powinien znajdować swoją kontynuację w dalszym postępowaniu, które — przez użycie stosownych środków proceduralnych — powinno doprowadzić do ponownej oceny jego sytuacji, po odrzuceniu wniosku o wznowienie”. W praktyce oznaczało to, że skarżący może skutecznie wznowić postępowanie zakończone postanowieniem, choć TK orzekł, że właśnie brak takiej możliwości jest niekonstytucyjny.

Zakwestionowany art. 4011 k.p.c. dopuszczał bowiem możliwość żądania wznowienia postępowania tylko wówczas, gdy TK orzekł o niekonstytucyjności przepisu, na podstawie którego został wydany wyrok. I w tym przypadku odroczenie motywowane było koniecznością nowelizacji przepisu w kierunku stworzenia możliwości wznawiania postępowań zakończonych postanowieniem. Sąd pytający rozstrzygając sprawę w warunkach przyznanego „przywileju korzyści” miał zaś orzekać na podstawie normy, której w tym przepisie — do momentu jego nowelizacji w następstwie wyroku TK — jeszcze nie było.