To by oznaczało, że w tej sprawie TK jednak przyznał „przywilej korzyści”, czyli wyłączył skutek odroczenia utraty mocy obowiązującej badanego przepisu wobec sprawy rozpoznawanej przez sąd pytający, pozostawiając mu jednocześnie swobodę skorzystania z tego przywileju.

Wydaje się, że problem relacji między przyznaniem a wyłączeniem „przywileju korzyści” należy rozstrzygnąć w następujący sposób. Skoro w sprawach wszczętych pytaniem prawnym przyznanie przywileju korzyści jest zasadą, to TK powinien jedynie badać, czy nie zachodzą powody do jego wyłączenia i te sygnalizować sądowi w orzeczeniu zawierającym odroczenie. Z kolei w sprawach wszczętych skargą konstytucyjną, w których przyznanie przywileju korzyści wymaga wyraźnego rozstrzygnięcia w sentencji, TK powinien badać, czy jest możliwe i zasadne zastosowanie tego instrumentu, w szczególności zaś, czy sąd orzekając w okresie odroczenia będzie miał prawne możliwości uwzględnienia wskazań TK.

V. UZASADNIANIE PRZEZ TRYBUNAŁ KONSTYTUCYJNY PRZYZNAWANIA I WYŁĄCZANIA „PRZYWILEJU KORZYŚCI”

Powody stosowania „przywileju korzyści” szczegółowo zostały przedstawione przez TK w orzeczeniu o sygn. akt SK 38/03 i w kolejnych orzeczeniach „skargowych” były w zasadzie jedynie powtarzane. W orzeczeniach wydanych w sprawach wszczętych pytaniem prawnym przyznanie „przywileju korzyści” nie jest uzasadniane.

W wyroku z 4 września 2006 r. (sygn. akt P 2/06) TK stwierdził nawet, że termin odroczenia „— co oczywiste — nie ogranicza sądu pytającego, mającego rozstrzygnąć konkretną sprawę”, co sugerowałoby, że wszelkie rozważania motywujące przyznanie „przywileju korzyści” w sprawach wszczętych pytaniem prawnym są w zasadzie zbędne. Niektóre argumenty przytoczone przez TK w orzeczeniach „skargowych” można byłoby jednak rozciągnąć na orzeczenia wydane w sprawach, w których kontrola konstytucyjności została zainicjowana przez sąd.

Pierwszy argument uzasadniający zastosowywanie „przywileju korzyści” w sprawie o sygn. akt SK 38/03 odwołuje się do istoty skargi konstytucyjnej:

„Istota skargi konstytucyjnej stanowiącej środek kontroli konkretnej polega na tym, że jej efektem musi być — w wypadku uwzględnienia skargi — zmiana ostatecznego rozstrzygnięcia, które doprowadziło do naruszenia praw i wolności skarżącego gwarantowanych konstytucyjnie (art. 79 Konstytucji)”.