W sprawie Kp 2/15 stanowiska zgłosili Prokurator Generalny, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz w imieniu Sejmu - Marszałek Sejmu, wnosząc o orzeczenie zgodności zakwestionowanych przepisów z wzorcami kontroli oraz częściowe umorzenie postępowania.

Przedmiotem kontroli były: przepis wprowadzający nową formę ochrony zabytków ruchomych o szczególnej wartości dla dziedzictwa kulturowego (tj. Listę Skarbów Dziedzictwa Narodowego) oraz przepis upoważniający ministra do wywłaszczenia za odszkodowaniem, gdy nie jest możliwe usunięcie zagrożenia zniszczenia, uszkodzenia, kradzieży, zaginięcia lub nielegalnego wywiezienia zabytku wpisanego na Listę Skarbów Dziedzictwa Narodowego.

Problem konstytucyjny sprowadzał się do trzech pytań: czy zakwestionowane przepisy są precyzyjne i komunikatywne? (zarzut naruszenia zasady poprawnej legislacji); czy wpisanie zabytku ruchomego na Listę Skarbów Dziedzictwa stanowi nieproporcjonalne ograniczenie prawa własności? (zarzut naruszenia art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji); czy przewidziane w zakwestionowanym przepisie wywłaszczenie z zabytku ruchomego jest zgodne z konstytucyjnymi wymogami? (zarzut naruszenia art. 21 ust. 2 konstytucji).

Odnosząc się do kwestii zgodności z zasadą poprawnej legislacji Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zakwestionowane przepisy są precyzyjne, gdyż pozwalają w sposób jednoznaczny zrekonstruować: adresata, kompetencję, podmiot, którego obowiązki powstają lub aktualizują się wraz z dokonaniem czynności konwencjonalnej oraz okoliczności ważne dla dokonania tej czynności. Oceniane przepisy zostały również uznane za komunikatywne, gdyż użyte przez prawodawcę wyrażenia „zabytek ruchomy” oraz „Lista Skarbów Dziedzictwa” zostały ustawowo zdefiniowane. Z kolei istotne dla decyzji ministra kryteria „zniszczenia”, „uszkodzenia”, „kradzieży” lub „wywiezienia” zabytku nie stanowią nowości  normatywnej, gdyż są pojęciami o utrwalonym znaczeniu, wielokrotnie używanymi przez ustawodawcę. W ocenie Trybunału wyrażenie „szczególna wartość dla dziedzictwa kulturowego” również nie powinno budzić większych wątpliwości interpretacyjnych, z uwagi na odesłanie do art. 64 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków, w którym wskazano enumeratywnie 13 kategorii zabytków (m.in. obrazy, rzeźby, mapy, rysunki) podlegających kwalifikacji według kryterium wieku zabytku oraz jego wartości.