Przystępując do oceny konstytucyjności przepisu upoważniającego sędziego TK do oddania tylko jednego głosu na jednego ze zgłoszonych kandydatów w procedurze wyborczej, Trybunał Konstytucyjny dostrzegł, że przepis ten może być w różny sposób interpretowany. W sytuacji gdy są możliwe różne sposoby interpretacji przepisu, należy dokonać wykładni w zgodzie z konstytucją. Punktem wyjścia prokonstytucyjnej wykładni zakwestionowanego przepisu należało uczynić konstytucyjne pojęcie „kandydatów przedstawionych” (art. 194 ust. 2 konstytucji), które ma charakter autonomiczny i nie może być intepretowane przez odwołanie się do pojęć ustawowych, ani tym bardziej z nimi utożsamiane. Nieprzypadkowo przypisy konstytucyjne stanowią o przedstawieniu, a ustawowe wyłącznie o wyborze kandydatów.

Trybunał Konstytucyjny uznał, że przedstawienie kandydatów, o którym mowa w art. 194 ust. 2 konstytucji, dokonywane przez organ kolegialny, ma formę uchwały, która dla swej ważności wymaga większości głosujących sędziów TK. Zdaniem Trybunału, konstytucyjny status sędziów Trybunału, a w szczególności ich równość w sprawowaniu urzędu, wymaga zachowania jednakowej wagi i indywidualnego charakteru każdego z głosów oddawanych w procedurze, o której mowa w art. 194 ust. 2 konstytucji. Zapewnieniu tak rozumianej reprezentatywności kandydatur służyć może w szczególności albo jedno głosowanie, w którym każdemu sędziemu Trybunału  przysługuje tyle głosów, ilu jest kandydatów, albo oddzielne głosowanie nad każdą z kandydatur, w którym każdemu sędziemu przysługuje jeden głos.