Obie wymienione zasady mają charakter nadrzędny i muszą być stosowane przez wszystkie jednostki podlegające ustawie o rachunkowości. Jednocześnie wymagają doprecyzowania ze względu na różnorodność poszczególnych instytucji finansowych. W odniesieniu do kas zostały uszczegółowione w rozporządzeniach z 30 grudnia 2011 r. i 15 stycznia 2013 r., w których zawarte są zakwestionowane przepisy. Przepisy te regulują szczególne zasady wyceny ryzyka kredytowego dla kas, których zasadnicza działalność polega na udzielaniu kredytów i pożyczek. W ich świetle podstawą kalkulacji wysokości odpisów aktualizujących jest wartość bilansowa należności (czyli kapitał z odsetkami), natomiast głównymi kryteriami są opóźnienie w spłacie kredytu lub pożyczki oraz rodzaj i wartość zabezpieczenia. Takie ukształtowanie zasad ma na celu rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji majątkowej kas i ich wyniku finansowego, co jest zgodne z zasadą wiarygodności. Zakwestionowane przepisy precyzują, w jaki sposób w polityce rachunkowości kas powinna być realizowana zasada ostrożności.

W świetle art. 92 ust. 1 konstytucji jednym z wymogów stawianych przepisom wykonawczym jest wydanie ich na podstawie ustawy, zgodnie z jej założeniami i w celu jej realizacji. Przepisy wykonawcze nie mogą ponadto dotyczyć spraw, które nie byłyby bezpośrednio uregulowane w ustawie. Zakwestionowane regulacje spełniają te kryteria. Zostały wydane na podstawie upoważnień zawartych w ustawie o rachunkowości w celu realizacji zasady ostrożności. Nie stanowią także nowości normatywnej. Rozdział 4 ustawy o rachunkowości jest bowiem poświęcony wycenie aktywów i pasywów oraz ustaleniu wyniku finansowego. Ogólne zasady aktualizacji należności są zaś określone w art. 35b tej ustawy. Tym samym zakwestionowane przepisy nie wykraczają poza materię ustawową. W konsekwencji nie została także naruszona zasada praworządności wyrażona w art. 7 konstytucji, gdyż Minister Finansów, wydając zakwestionowane przepisy, działał na podstawie i w granicach prawa.