5. Niezależnie od powyższego, Trybunał stwierdził, że objęcie kas państwowym nadzorem finansowym oraz normami ostrożnościowymi nie zdejmuje z ustawodawcy obowiązku zagwarantowania im możliwości działania i świadczenia usług, w sposób adekwatny do ich stanu faktycznego, w tym przede wszystkim skali prowadzonej działalności. Zmiany ustawowe nie powinny prowadzić do zahamowania rozwoju tego segmentu rynku kapitałowego, który także podlega ochronie konstytucyjnej. Dlatego Trybunał uznał, że na ustawodawcy ciążył konstytucyjny obowiązek zróżnicowania prawnych środków nadzorczych KNF, ze względu na zróżnicowaną wielkość kas i zasięg ich aktywności kredytowo-depozytowej. Ustawa o skok de lege lata przewiduje środki nadzoru adekwatne do funkcjonowania kas o dużych rozmiarach, których pozycja na rynku usług finansowych jest znacząco odmienna od małych kas, prowadzących działalność o ograniczonym zasięgu. Ustawodawca powinien ograniczyć część środków nadzorczych, aby dostosować instrumenty prawne KNF do charakteru i specyfiki systemu SKOK.

Potencjalne odrębności środków nadzoru nad małymi kasami nie wykluczają dalszego obowiązywania tych rozwiązań ustawowych, które zostały poddane kontroli w niniejszym postępowaniu i uznane za zgodne z Konstytucją. Ustawodawca powinien jednak w przyszłości ustanowić regulacje wyjątkowe, które będą odpowiadać swoistości małych kas.

Trybunał odroczył w tym zakresie termin utraty mocy obowiązującej art. 60 ustawy o skok o 18 miesięcy, pozostawiając ustawodawcy czas na dostosowanie częściowo wadliwego przepisu do standardu konstytucyjnego. W terminie odroczenia art. 60 ustawy o skok nadal obowiązuje i powinien być stosowany, w tym stosowany przez KNF.

6. Podsumowując, Trybunał stwierdził, że art. 60 ustawy o skok w zakresie, w jakim nie ogranicza środków nadzoru KNF nad działalnością małych kas, jest niezgodny z art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 58 ust. 1 konstytucji.