Wolność słowa chroni nie tylko takie wypowiedzi, które są odbierane przychylnie albo postrzegane jako nieszkodliwe lub obojętne, ale także wypowiedzi wyrażające dezaprobatę, niechęć, uprzedzenia czy antypatie. Jednocześnie wolność słowa nie jest absolutna. Ze względu na ludobójcze doświadczenia totalitaryzmów ostatnich 100 lat i konieczność ochrony godności i pamięci dziesiątków milinów ich ofiar, państwa europejskie kryminalizują tzw. mowę nienawiści (zob. np.: § 283 austriackiego kodeksu karnego, § 356 czeskiego kodeksu karnego, art. R625-7 francuskiego kodeksu karnego, § 130 niemieckiego kodeksu karnego, rozdział III, Public Order Act uchwalony przez Parlament Zjednoczonego Królestwa).

Art. 256 § 1 k.k. nie powtarza dosłownie treści przepisów państw unijnych, ale ma z nimi wspólne korzenie aksjologiczne, ponieważ służy ochronie tych samych wartości: przyrodzonej godności człowieka oraz wynikających z niej praw i wolności. Jest również realizacją obowiązku Państwa Polskiego, wypływającego z art. 20 ust. 2 Międzynarodowego paktu praw osobistych i politycznych ONZ, zgodnie z którym „Popieranie w jakikolwiek sposób nienawiści narodowej, rasowej lub religijnej, stanowiące podżeganie do dyskryminacji, wrogości lub gwałtu, powinno być ustawowo zakazane”.

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Wojciech Hermeliński, sprawozdawcą był prezes TK Andrzej Rzepliński.
Zespół Prasy i Informacji TK