7. Trybunał Konstytucyjny, udzielając odpowiedzi na postawione pytania prawne, miał na uwadze również stanowisko Rady Legislacyjnej VIII kadencji z 25 marca 1998 r., w którym wyrażono pogląd, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej uchyliła przepis art. 2 ust. 4 ustawy o Trybunale Stanu w zakresie, w którym przepis ten przyjmuje w stosunku do członków Rady Ministrów możliwość odpowiedzialności karnej przed Trybunałem Stanu, uzależniając ją od wyrażonej w uchwale Sejmu celowości takiej odpowiedzialności. U podstaw takiego stanowiska legło przekonanie, że pomiędzy treścią art. 2 ust. 4 ustawy o Trybunale Stanu a normą art. 156 ust. 1 konstytucji zachodzi oczywista sprzeczność, a to z uwagi na “wprowadzenie w art. 156 ust. 1 wyłącznej kompetencji Trybunału Stanu do rozpatrywania odpowiedzialności członków Rady Ministrów za przestępstwa popełnione w związku z zajmowanym stanowiskiem”. Reprezentując taki pogląd Rada Legislacyjna uznała, że w niniejszym przypadku mamy do czynienia z “formą unormowania konstytucyjnego pozwalającą na wprowadzenie tego unormowania do systemu prawa bezpośrednio w miejsce dotychczasowego unormowania ustawowego”.

Trybunał Konstytucyjny nie podziela przekonania o istnieniu na tyle oczywistej sprzeczności pomiędzy wyżej wymienionymi przepisami, żeby można mówić o derogacji bezpośredniej zaskarżonego przepisu ustawy o Trybunale Stanu. Zgodzić się w tym miejscu trzeba ze stanowiskiem Prokuratora Generalnego, że redakcja przepisu art. 156 ust. 1 konstytucji nie jest na tyle jasna i precyzyjna, żeby mogła uzasadnić tezę o treściowej symetrii przepisów art. 2 ust. 4 ustawy o Trybunale Stanu i art. 156. ust. 1 konstytucji. Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego (por. wyrok SK 19/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 161, s. 849), bezpośrednia derogacja przedkonstytucyjnej materii ustawowej może nastąpić jedynie przy zaistnieniu symetrii treściowej konfrontowanych przepisów, która jednakże w tym przypadku nie zachodzi.