Z treści art. 156 ust. 1 ustawy zasadniczej nie można wyprowadzać wniosku o utracie przez sądownictwo powszechne kognicji wobec członków Rady Ministrów z jakichkolwiek względów podmiotowych czy przedmiotowych. Musiałoby to bowiem zakładać, że ustrojodawca wprowadził w tym przypadku generalne odstępstwo od zasady sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez sądownictwo powszechne na rzecz nie tylko “właściwości innych sądów”, co art. 177 konstytucji dopuszcza, ale także na rzecz Trybunału Stanu, który tak długo sądem nie jest, jak długo nie sprawuje wymiaru sprawiedliwości w konkretnej sprawie karnej na mocy stosownej uchwały Sejmu. Byłoby to sprzeczne – jak to wcześniej wykazano (str. 10) – z literalnym brzmieniem analizowanego przepisu. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego stałaby temu także na przeszkodzie wykładnia systemowa rozdziału VIII konstytucji.

Postępowanie w zakresie odpowiedzialności konstytucyjnej i karnej przed Trybunałem Stanu wprowadziła ustawa z 1982 r., uchwalona na gruncie konstytucji przewidującej nadrzędną rolę Sejmu w stosunku do innych władz państwowych. Niepodobieństwem byłoby więc dziś zakładać, pod rządami obecnej konstytucji, wprowadzającej zasadę podziału i równowagi władz, że celem ustrojodawcy było jednoczesne ograniczenie kognicji sądów powszechnych wobec członków Rady Ministrów popełniających przestępstwo i uczynienie Trybunału Stanu sui generis sądem specjalnym dla tej kategorii obywateli, którym postawiono zarzut popełnienia przestępstwa w związku z zajmowanym stanowiskiem, bez względu na to, czy towarzyszy temu oskarżenie o popełnienie deliktu konstytucyjnego. Tego rodzaju rozwiązanie ograniczałoby pozycję ustrojową sądownictwa powszechnego i stanowiło swoisty relikt z epoki formalnej nadrzędności Sejmu w stosunku do pozostałych władz państwowych.