Prezydent RP nie ma żadnych uprawnień do zwlekania z przyjęciem ślubowania od prawomocnie wybranych sędziów. Może oczywiście mieć pewne wątpliwości w sprawie jakichś okoliczności towarzyszących elekcji sędziów TK, ale nie posiada kompetencji do orzekania o tym, że Sejm postąpił zgodnie z prawem czy nie. Prezydent, jeśli ma zastrzeżenia, o których mowa, dysponuje stosownym instrumentem w postaci wystąpienia do TK. Skoro nie uczynił tego, nie ma wyboru. Musi przyjąć ślubowanie od tych sędziów, którzy zostali prawomocnie wybrani przez Sejm VII kadencji. Jego sprawą jest rozwiązanie kwestii, co zrobić z osobami zaprzysiężonymi, które nie są sędziami.

I jeszcze jeden ciekawy szczegół. Regulamin Sejmu nie przewiduje unieważniania uchwał w przedmiocie stwierdzania wyboru sędziego TK. A ponieważ organ państwowy ma tyle władzy, ile mu przyznaje prawo, uchwały Sejmu VIII kadencji kasujące uchwały parlamentu poprzedniej są nieważne. Dotykam tutaj kwestii statusu uchwał Sejmu i kompetencji orzekania TK o ich konstytucyjności, ale to kwestia odrębna.

4. Czy TK ma być pluralistyczny pod względem politycznym?

Gustaw Radbruch (niemiecki filozof prawa I połowy XX w.) powiedział, że gardzimy kaznodzieją, który postępuje niezgodnie z zasadami, które głosi, ale cenimy sędziego, który wydaje wyroki niezależnie od swych poglądów politycznych. PiS proponuje, aby TK był polityczne pluralistyczny. Sędziowie TK mają rozmaite poglądy, w tym moralne i polityczne. Zapewne wpływają one na wyroki, ale problem nie w tym, że tak jest, ale w tym, czy orzeczenia są zgodne z prawem czy nie. Powtarzam raz jeszcze, że nie kwestionuje się (pomijam obecne poczynania PiS) legalności dotychczasowych wyroków TK. Omawiany postulat prowadzi do absurdalnej tezy, że orzeczenia TK trzeba też oceniać wedle tego, czy zostały podjęte przez pluralistyczny skład sędziowski.