10. Ustawa (art. 84 ust. 2) nakłada na Trybunał obowiązek rozstrzygnięcia w ciągu roku spraw wszczętych pytaniem prawnym sądu czy skargą konstytucyjną i niezakończonych przed dniem jej wejścia w życie. Jest to kolejna sprzeczna z Konstytucją ingerencja w proces orzekania przez Trybunał, naruszająca jego niezależność i odrębność od pozostałych władz oraz zasadę podziału i równowagi władz. Trybunał stwierdził już niekonstytucyjność podobnej regulacji^[10].

11. W projekcie (art. 85 ust. 1) przewiduje się także zawieszenie na 6 miesięcy wszystkich postępowań będących w toku, zainicjowanych wnioskami, w celu uzupełnienia tych wniosków zgodnie z wymaganiami określonymi w projektowanej ustawie. Termin podjęcia zawieszonego postępowania jest przy tym niezależny od tego, kiedy wnioski zostaną uzupełnione. Taka regulacja międzyczasowa będzie nieuchronnie skutkowała drastycznym opóźnieniem wydania orzeczeń w wielu sprawach, co narusza konstytucyjną zasadę rzetelnego i sprawnego działania instytucji publicznych.

12. Projekt zawiera również przepis, zgodnie z którym rozstrzygnięcia Trybunału „wydane z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym” w okresie od 10 marca 2016 r. do 30 czerwca 2016 r. podlegają ogłoszeniu w odpowiednim dzienniku urzędowym w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie projektowanej ustawy (art. 91). Określenie 30-dniowego terminu publikacji orzeczeń może mylnie sugerować, że jego dochowanie wystarcza do spełnienia konstytucyjnego obowiązku niezwłocznej publikacji orzeczeń Trybunału, wynikającego wprost z art. 190 ust. 2 zd. 1 Konstytucji. Jest niezrozumiałe dlaczego art. 91 pomija konstytucyjny obowiązek publikacji wyroku z 9 marca 2016 r. w sprawie K 47/15, którego publikację Komisja Wenecka uznała za punkt wyjścia do rozwiązania kryzysu konstytucyjnego?^[11]. Zaznaczam również, że parlament nie ma kompetencji do oceny prawidłowości stosowania przez Trybunał przepisów ustawy o Trybunale w procesie orzekania.