5. Projekt ustawy ogranicza konstytucyjne kompetencje orzecznicze Trybunału (art. 79 ust. 1, art. 188 pkt 1–3 i art. 193 Konstytucji) do kontroli prawa. Projekt pomija prawo kontroli przez Trybunał kompetencji do wydania aktu normatywnego oraz pomija prawo kontroli innych elementów trybu stanowienia aktu normatywnego niż konstytucyjne (art. 43), mimo że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału istotne nagromadzenie naruszeń wymagań proceduralnych zawartych w ustawach lub regulaminach izb skutkuje orzeczeniem naruszenia konstytucyjnej zasady legalizmu^[6].

6. Sprzeczna z ustawą zasadniczą będzie blokada przez 4 sędziów wydania orzeczenia w pełnym składzie (art. 68 ust. 5–7). Ich sprzeciw automatycznie ma powodować odroczenie narady w sprawie na co najmniej trzy miesiące (art. 68 ust. 6), a w niektórych wypadkach – na sześć miesięcy (art. 68 ust. 7). Terminy odraczania narad mają być sztywne i nie zależą od tego, kiedy sędziowie zgłaszający sprzeciw wypracują propozycję rozstrzygnięcia sprawy. Będzie to prowadzić do dezorganizacji i znaczącego spowolnienia pracy Trybunału. Wziąwszy pod uwagę, że wobec wprowadzanego obowiązku wyznaczania terminów rozpraw według kolejności wpływu wniosku (art. 38 ust. 3) opóźnieniu uległoby także rozpoznanie innych wniosków niż ten, w rozpoznawaniu którego sędziowie zgłosili sprzeciw. Są to przepisy sprzeczne z zapisaną w preambule do Konstytucji zasadą sprawnego i rzetelnego działania instytucji publicznych.

7. Sprzeczny z ustawą zasadniczą jest też kolejny przepis (art. 69 ust. 2), który wprowadza kwalifikowaną większość głosów konieczną do orzeczenia niekonstytucyjności w razie zastosowania wspomnianej procedury sprzeciwu przez co najmniej 4 sędziów (art. 68 ust. 5–7). Stwierdzenie niezgodności ustawy z Konstytucją lub umową międzynarodową ratyfikowaną za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie wymaga wówczas uzyskania większości 2/3 głosów. Wymaganie większości 2/3 głosów do wydania jakiegokolwiek orzeczenia merytorycznego przez Trybunał jest wprost niezgodne z art. 190 ust. 5 Konstytucji, który przewiduje, że orzeczenia Trybunału zapadają większością głosów. Trybunał uznał już przepis przewidujący wydawanie orzeczeń większością 2/3 głosów za niezgodny z art. 190 ust. 5 Konstytucji^[7]. Również Komisja Wenecka zwróciła uwagę, że zmiana niekwestionowanego dotąd w polskiej praktyce konstytucyjnej rozumienia art. 190 ust. 5 Konstytucji jako przewidującego zwykłą większość głosów wymagałaby zmiany Konstytucji^[8].