W świetle powyższych rozważań można sformułować wniosek, że Konstytucja dopuszcza w celu zapewnia bezpieczeństwa wewnętrznego i zewnętrznego państwa ograniczanie praw w szczególności osobom publicznym, na których spoczywa obowiązek dbania o bezpieczeństwo państwa.

4. Podsumowanie

Konstytucja stanowi podstawę do ograniczenia praw i wolności osób pełniących funkcje publiczne, w szczególności: posłów, senatorów, żołnierzy zawodowych, urzędników służby cywilnej, prokuratorów, czy sędziów. Z przywołanego w opracowaniu orzecznictwa TK jednoznacznie wynika, że osoby te muszą się liczyć z pewnymi dodatkowymi ograniczeniami ze względu na szczególną łatwość pojawiania się konfiktu interesów. W zamian za to państwo gwarantuje im szereg przywilejów na czele ze stabilizacją stosunku pracy, dodatkami do wynagrodzenia za wysługę lat oraz ze świadczeniami emerytalnymi.

W dalszym ciągu jednak aktualnym pozostaje pytanie o dopuszczalne granice ingerencji. W orzecznictwie TK słusznie przyjmuje się, że

„ani poszczególne ograniczenia, ani ich suma nie mogą naruszać istoty ograniczonego prawa czy wolności”.

Jednak wyznaczenie tych granic jest niezmiernie trudne może się bowiem zdarzyć, że poszczególne ograniczenia nie naruszają konstytucyjnego „nienaruszalnego jądra” (minimum), ale suma tych ograniczeń już tak. W moim przekonaniu, wyważenie właściwej proporcji między interesem publicznym (rozumianym jako bezpieczeństwo państwa), a i interesem prywatnym nigdy nie było i nie będzie kwestią łatwą do rozwiązania zarówno dla ustrojodawcy, ustawodawcy, jak i TK, oceniającego legalność działań ustawodawcy. Jedno nie ulega wątpliwości, każde ograniczenie praw winno być traktowane indywidualnie przez pryzmat wartości konstytucyjnych uzasadniających ich ograniczenie, w szczególności z uwzględnieniem wytycznych wynikających z art. 31 ust. 3.