Po rewizji ksiąg w danej kasie wypada przedstawić jej wyniki zebraniu członków, by zdecydowali, co dalej zrobić – zrezygnować z pewnych należności, ew. dopłacić wspólnie, by uratować kasę przed bankructwem, lub podjąć inne możliwe środki, których tu już nie będę wymieniał. Usunąć członków, którzy zrobili z kasy intratny dla siebie, „lewy” interes, lub wyciągali z niej kredyty wcale nie na rozwój. Dany zaś, upadający SKOK, jeśli wykaże się wiarygodnością i swoim programem naprawczym przed jakimś bankiem, może uzyskać od niego jakiś kredyt na dalszą działalność. W trybie naturalnym dla nowoczesnej cywilizacji, a nie feudalnych żądań od władcy, aż po jego zgilotynowanie, gdy odmówi.

Komisaryczny zarządca oby czym prędzej przygotował ustawę o spółdzielczości kredytowej, opartą na sprawdzonych wzorach Niemiec i USA (w USA lokalne banki kredytowe obroniły się przed konkurencją ze strony spółdzielczości kredytowej i załatwiły sobie ograniczenie unii kredytowych do kredytu jedynie konsumpcyjnego; zasady podstawowe pozostały jednak te same co w Europie). Spółdzielczość kredytowa jest dobrym wynalazkiem gospodarki rynkowej, czyni z drobnych przedsiębiorców pełnego partnera w stosunkach z większym kapitałem, uniezależnia ich od wielkich korporacji (Japonia z rozmysłem chroni odpowiednią polityką lokalizacyjną np. drobny handel przed konkurencją wielkich sieci handlowych; niedawno zresztą i wielkie korporacje odkryły, że starsi ludzie robią w niewielkich sklepach, bez kilometrowych spacerów po halach, niewielkie zakupy z uwagi na ich wagę, a większych zakupów u nas nie mają gdzie chować w małych lodówkach w małych mieszkaniach, samotnym zaś, starszym ludziom większa porcja żywności nawet w dużej lodówce zestarzeje się przed spożyciem).
Byłbym rad, gdyby ew. ustawę dano mi wcześniej do przeczytania.
Studio Opinii