Należy także podkreślić, iż — poza płaszczyzną prawną — mandat wolny może być rozpatrywany także na płaszczyźnie politycznej. Trzeba zarazem wyraźnie wskazać, że mandat może być bez najmniejszych wątpliwości zdefiniowany jako wolny wyłącznie na płaszczyźnie prawnej. Na płaszczyźnie politycznej sytuacja nie jest już taka oczywista. L. Garlicki wskazuje, że płaszczyzna polityczna, która ma podstawowe znaczenie we współczesnym państwie, modyfikuje prawną koncepcję mandatu wolnego, a modyfikacja ta ma przynajmniej dwa aspekty: po pierwsze, chodzi o stosunki parlamentarzysty z wyborcami, a po drugie, o stosunki parlamentarzystów z partiami politycznymi. W tym kontekście mogę stwierdzić, że powiązanie mandatu wolnego z wyborcami i partiami politycznymi nie jest kwestią przypadkową. Wynika ono z przywołanych już założeń, leżących u podstaw samej instytucji mandatu wolnego, którego cechą jako mandatu przedstawicielskiego jest reprezentowanie suwerena, co w konsekwencji implikuje stosunki parlamentarzysty zarówno z wyborcami, czyli — w uproszczeniu — z suwerenem, jak i z partiami politycznymi, czyli ze swoistym ogniwem pośrednim między wyborcami a parlamentarzystami. Przywołując temat stosunków parlamentarzysty z wyborcami, trzeba wspomnieć, iż więź deputowanych z wyborcami okazuje się w praktyce niejednokrotnie silniejsza, niż to zakłada się w klasycznej formule konstytucyjnej. Co prawda, poseł i senator mogą w trakcie kadencji być pod względem prawnym niezależni od swoich wyborców, jeżeli jednak parlamentarzyści chcą być ponownie wybrani, to w praktyce muszą utrzymywać liczne kontakty w swoich okręgach wyborczych. Kolejnym niezwykle istotnym aspektem modyfikacji prawnej koncepcji mandatu wolnego jest związanie parlamentarzysty z ugrupowaniem politycznym, które wysunęło jego kandydaturę w wyborach i w ramach którego działa on w parlamencie.